Jambo mzungu's! Habari? Asante sana voor alle leuke reacties!!
Hier gaat alles goed!! De tijd vliegt voorbij! Onze tijd op APDK zit er helaas al weer op...
De laatste twee weken hebben we nog met heel veel plezier gewerkt en ook weer van alles meegemaakt.

In de Afrikaanse operatiekamer
We hebben twee dagen meegelopen in het Port Reitz Hospital (dit zit aan de overkant van APDK). We mochten mee in de operatiekamer met orthopeed dokter Stan, die de kinderen van APDK opereert. Hier mochten we een aantal operaties zien, die door ons sponsorgeld mogelijk zijn gemaakt.
Dokter Stan is een mzungu en als je hem ziet zou je niet gelijk zeggen dat hij arts is. Toen wij hem voor de eerste keer zagen, stond hij voor het ziekenhuis met zijn korte broek en slippers aan. Verder had hij een sikje, een oorbelletje in en een shaggie in zijn mond. Hij komt oorspronkelijk uit Luxemburg en woont al 11 jaar in Kenia. Hij is hier tijdens een vakantie verliefd geworden op het land en heeft toen besloten in Kenia te gaan wonen en werken.
Toen we naar de OK gingen, kwamen we in een zeer rommelige kamer terecht, wat inderdaad gelijk deed denken aan een operatiekamer. Alles wat je in een OK verwacht, is aanwezig; operatietafel (zwaar verroest), een monitor (saturatiemeter doet het alleen niet), steriele tafeltjes, etc.... Maar het ziet er allemaal wel echt primitief en smoezelig uit. De 'emergency-door' stond volgebouwd met een infuuspaal, prullenbak en een verbandkarretje.
We hebben tijdens deze dagen verschillende operaties gezien.
In Nederland zijn we allebei ook bij verschillende operaties aanwezig geweest, dus we konden wel een goede vergelijking maken.

Het eerste dat opvalt is het bellen in de operatiekamer, dat is hier geen probleem. Het is immers in Kenia zo, dat als je gebeld wordt dan neem je je telefoon op. Ook al ben je aan het eten, zit je op de wc of ja... ook al sta je te opereren.
In Nederland duren de operaties gemiddeld drie keer langer dan hier. Operaties gaan hier niet onder röntgenbelichting of volgens protocol of planning. Dokter Stan doet alles uit ‘de losse pols'.
Het gereedschap wat dokter Stan gebruikt om pinnen in armen en benen vast te maken staat bij onze vaders ook gewoon in de schuur.... namelijk een gewone boormachine die je bij de Praxis kan kopen. Ook de andere materialen in de OK zijn wat anders dan in Nederland. Met het mesje om een incisie te maken, moet je hier flink wat vaker snijden om een goede incisie te krijgen, omdat het gewoon bot is. Veel andere instrumenten zijn verroest of oud.
Ze snappen hier wel goed wat steriel werken is. Dit doen ze allemaal heel netjes. Steriele spullen zijn echter niet altijd aanwezig. Als de stroom uitvalt, doet het apparaat om alles steriel te maken het namelijk niet.
De anesthesist vroeg aan ons of we in Holland injecties mogen geven. 'Ja, dat doen we regelmatig', zeiden we. We dachten dat hij ons de I.M. injectie met antibiotica wilde laten toedienen. Maar toen vroeg hij of wij de epiduraal wilden zetten!! Nou, echt niet dat we dit hier gaan doen!! Hij zei: 'Ik ben erbij hoor... en je wordt hier toch niet aangeklaagd als er wat mis gaat'. Ongelofelijk!

'Spoed' keizersnede
Op de eerste dag, moest dokter Stan tussen de operaties door plaats maken in de OK voor de gynaecoloog. Er moesten namelijk twee spoed-keizersnedes tussendoor.
De 'spoed' bleek echter Afrikaanse spoed, want de eerste vrouw lag pas na ruim anderhalf uur op de operatietafel.
De gynaecoloog was echt een beer van een vent. Met een plastic schort (voor onder zijn OK-jas), leek hij net een slager. Maar hij heeft wel 2 gezonde jongetjes ter wereld geholpen!
Het OK-personeel reageerde na de geboorte niet echt zoals je zou verwachten. De moeder werd niet eens gefeliciteerd en de baby werd hen alleen maar even getoond.
De moeders werden nadat ze gehecht waren naar de 'recovery-area' gebracht (dit was overigens ook gewoon de gang). De baby'tjes werden ergens anders heengebracht.... ook toen werden ze niet eens bij hun moeder gelegd.

Open-raam-operatie
Op de tweede operatiedag gebeurde er iets wat je ook echt alleen hier kan zien.... Er lag al een patiënt klaar op de operatietafel, klaar om geopereerd te worden. Toen bedacht dokter Stan opeens dat er nog een jongen zat te wachten op het verwijderen van een pin. Een kleine ingreep die snel klaar was. De andere operatie zou langer duren, dus werd de jongen met de pin eerst geholpen.
Omdat de OK dus al bezet was, werd de pin verwijderen een 'open-raam-operatie'.
Gewoon in de gang onder het open raam, met de röntgenfoto tegen een ander raam geplakt, werd de operatie uitgevoerd.
De jongen werd onder narcose gebracht door de anesthesist. Om de jongen te monitoren gebruikte hij alleen een simpele saturatiemeter die ook de pols registreerde.
Dokter Stan rukte de pin eruit en hechtte de wond dicht. Toen hij klaar was, ging iedereen weer naar de OK. De jongen was nog niet eens goed wakker en er was niemand die hem in de gaten hield!

APDK
In APDK hebben we de laatste weken weer geholpen met de wonden verzorgen. Met de kniewond gaat het heel goed!! Hij is bijna genezen (zie foto's).
Helaas zijn er weer twee nieuwe wonden bijgekomen...
Een van de verpleegkundigen heeft zelf een operatiewond goed verpest. De wond was erg lelijk gehecht en er was ruim huid 'over'. Volgens haar was dit dode huid en dat moest weg. Dus had ze het maar weggesneden...(??) De wond zag er wel lelijk uit, doordat het zo lelijk gehecht was, maar verder zag het er prima gezond en dicht uit! Nu is het een grote, open wond die helemaal pust!
De andere wond is nog erger. Het gaat om een wond na een operatie van een verbrande voet. De tenen waren vergroeid aan het scheenbeen, dus het jongetje kon helemaal niet op zijn voet staan.
De voet is weer goed gezet en er is een huidtransplantatie gedaan.
Toen het verband eraf ging zag het er al niet zo netjes uit. Het was al iets pussig, de nieuwe huid dekte niet mooi en de hechtingen zaten op sommige plaatsen al los.
De verpleegkundige wilde toen dat we de wond droog zouden verbinden! En dan als de hechtingen eruit gaan pas weer het verband verwisselen! Die is gek, dan plakt de wond helemaal aan het verband en trek je de hele boel weer open. Maar ze was niet te overtuigen. We stonden met tranen in onze ogen te kijken en konden dit echt niet aanzien. We zeiden dat het echt niet kon wat ze wilde doen en dat ze de hele wond zou verpesten! Gelukkig luisterde ze toen... nouja, half, want ze wilde geen antibioticazalf erop doen, maar wel honingzalf. Maargoed, beter dan droge gazen.
Dit was op vrijdag... Toen we op maandag kwamen, zagen we al dat het hele verband groen was!
Toen we het verband eraf haalde, plakte het heel erg aan de wond. Waarschijnlijk was de wond het hele weekend niet verzorgd. De nieuwe huid die getransplanteerd was, was helemaal verdwenen en onder het verband zat een grote geïnfecteerde wond! Gelukkig hadden we van dokter Stan geleerd hoe we zelf vaselinegazen kunnen maken. Dit hebben we er van de verpleegkundigen op mogen doen de rest van de week (tegen het vastplakken). De wond is helaas nog niet erg verbeterd en het resultaat van deze wond zullen we helaas niet zien.
Behalve al deze nare wonden hebben we ook nog leuke dingen gedaan met de kinderen. Het is overweldigend hoe gelukkig de kinderen in APDK zijn met iets simpels als een bellenblaas of een plak-tattoo. Ook hebben we een middag besteed aan het schminken van de kinderen, ook dit was een groot succes! De kinderen genieten met volle teugen van dit beetje extra aandacht.
Afgelopen donderdag was het ook nog feest op APDK! Het zwembad werd na 10 jaar opnieuw geopend na een flinke renovatie. De sponsoren werden uitgebreid bedankt, er werd Afrikaans gezongen er was frisdrank en er werd gedanst (zie filmpjes).
Afgelopen vrijdag was onze laatste dag op APDK.... 's Middags kwamen er acrobaten optreden en daarna werden wij op z'n Keniaans bedankt met een speech en een gebed.
Hierna hebben we snoepjes uitgedeeld en afscheid genomen van alle lieve kinderen en medewerkers.

Hoewel we in onze blog veel verbazingwekkende en soms ook negatieve dingen hebben benoemd, willen we nog wel even benadrukken dat APDK een geweldige instelling is die kinderen met een handicap echt helpt! Er werken hier heel veel mensen met het hart op de juiste plaats!

Sponsorgeld
Na het kopen van de tricycle hadden we nog wat geld over. We hebben besloten om van dit overgebleven geld medicijnen en verbandmiddelen voor in de nursery station te kopen. We hebben de verpleegsters zelf een verlanglijstje laten maken, zodat de spullen die we zouden kopen ook echt gebruikt worden. We hebben heel wat spullen kunnen kopen waaronder medicijnen en zalf tegen ringwormen (steeds meer kinderen kregen hier ringwormen op hun hoofd). Die zijn nu met de zalf en pillen bijna verdwenen!

Vrije tijd
In onze vrije tijd doen we genoeg leuke dingen. Zo zijn we naar 'Wild waters' geweest, een waterpark met glijbanen. Hier voelden we ons weer even kind.
We zijn daarnaast ook nog sportief geweest... Bike the coast!
Op zondagochtend om 8 uur stapten we op de fiets! We hadden een tour van 24 km uitgezocht, level 1-2. Moet goed te doen zijn dachten we.
We kregen een goede mountainbike, een helm en handschoenen. Ook voor water en bananen voor onderweg werd gezorgd. Er gingen twee gidsen met ons mee.
We vertrokken eerst langs de kust. Hier kwamen we langs grote huizen, het rijkere gedeelte. Langzaamaan belandde we in de kleinere dorpjes met kleihuisjes. Hier zagen de kinderen ons al aankomen: 'Jamboooooo, Jamboooooo, Jambooooo!!'
Hierna reden we over hobbelige paden en door zeer droge gebieden. Mensen moeten hier soms wel 10 km lopen voor water. De vrouwen dragen die emmers vol water dan op hun hoofd terug naar hun huis. Dan is het toch wel een vreemde gedachte dat je de vorige dag in een waterpark hebt gelegen.
De tocht werd steeds zwaarder en de zon brandde flink! We moesten naar een hele hoge, steile berg fietsen waar we dan een heel mooi uitzicht zouden hebben over Mombasa. Nou, daar moesten we wel wat voor overhebben.... het was echt zwaar!! Maar, uiteindelijk waren we boven gekomen en konden we genieten van inderdaad een heel mooi uitzicht over heel Mombasa!!
De terugweg was voornamelijk bergafwaarts, maar alsnog erg zwaar. Cindy (andere vrijwilliger van DG) kreeg nog een lekke band, maar onze Afrikaanse gidsen hadden de band supersnel vervangen (dus we konden niet heel lang pauze houden, helaas)... Na 3,5 uur waren we terug. Daarna hebben we (welverdiend) de rest van de dag bij een hotel aan het zwembad gelegen.

Bye bye gastgezin, hello vakantie!!
Zondag was alweer onze laatste dag bij het gastgezin. Vanmorgen zijn onze ouders aangekomen in Kenia en nu gaan we een weekje vakantie vieren.
We gaan onze ouders Mombasa en APDK laten zien en we gaan 3 dagen op safari......
Hierna vertrekken we naar het andere project; Blessed Camp.
Maar hierover meer in de volgende blog....

Kwa heri!