Karibu!!

Allereerst iedereen bedankt voor de leuke reacties op onze blog!! We vinden het heel leuk om jullie reacties te lezen!
Ondertussen zitten we alweer twee weken hier in Kenia en zijn we al aardig gewend.
Ook op onze nieuwe werkplek voelen we ons al aardig thuis!
We vertrekken elke ochtend om kwart over zeven, voor 40 Eurocent, met de Matatu naar APDK.
's Ochtends helpen we de verpleegkundige met het verzorgen van de wonden.
Dit zijn er toch nog aardig wat.... De manier waarop ze de wondverzorging hier doen is voor ons toch nog wel even wennen en soms zelfs erg frustrerend.

De wondverzorgingskast
De wondverzorging vindt plaats in de nursing station. Hierin staat de wondverzorgingskast.
Zoals op de foto's te zien is, is de kast ietwat ongeorganiseerd. Dus vorige week hebben we de wondkast maar eens uitgemest!! Wat een klus was dit!
Veel artikelen zijn over de datum en zien er smerig uit. Er lag ook medicinaal verband, hechtpleisters en steriele pincetten, maar die gebruiken ze niet. We hebben dit maar even voorin de kast gelegd en een uitleg erbij geschreven in het Engels.
Het mandje waarin alle verbandmiddelen en pleisters etc. in liggen zag er ook zo vies uit! Ook lagen er hele oude, vieze urinecatheters en infuussystemen.
Het potje Mixed Betadine and Honey cream for dirty wounds zegt ook genoeg... (zie foto's)
Na 2 uur waren we klaar en was de kast weer geordend! 's Middags kregen we zelfs een compliment van de verpleegkundige!

De 'steriele' bak
De 'steriele bak' is toch wel één van de vreemdste dingen hier... (zie foto's)
Het is een vieze groene doek met een ijzeren bak erin. Die is dan 'steriel' zegt de verpleegkundige . Met een ijzeren tang pakt ze de gaasjes eruit.
De gaasjes worden uit de 'steriele' voorraadbak gepakt en dan weer daarin gedaan. Of als deze op zijn, haalt ze apart verpakte steriele gaasjes uit hun steriele verpakking en gooit ze die in die vieze bak. Wij waren met stomheid geslagen en vroegen haar waarom ze dit doet... de gaasjes zitten juist allemaal zo mooi apart steriel verpakt! Maar dat doet ze omdat ze de wondverzorging alleen doen en anders kunnen ze de gaasjes niet pakken (??).

De wondverzorging
Er is hier een standaard manier waarop ze de wonden verzorgen.
Allereerst wordt de wond met Betadine schoongemaakt (netjes met 1 streek per gaasje). Ze poetsen en boenen de hele wond, ook de binnenkant wordt soms 'hardhandig' schoongemaakt.
Wel doen ze het netjes van binnen naar buiten. Ook wisselen ze hun handschoenen tussen het verzorgen door.
Hierna gaat er Flagylpoeder op de wond. Dit zijn fijngestampte Flagyltabletten (=antibiotica).
Het is natuurlijk heel goed dat ze er antibiotica op doen. Maar de poeder wordt maar matig door de wond geabsorbeerd. Dus als de wond na 2 dagen weer verschoond wordt, moeten de resten poeder en dus met Betadine worden uitgeboend.
Hierna gaat er een gaasje met honingzalf op de wond en wordt het verbonden.
De honingzalf heeft niet heel veel zin, want die zit op de Flagyl en die wordt dus niet goed opgenomen...
De gaasjes hier zien eruit alsof ze al 20 jaar in de verpakking zitten. Helemaal hard en verkreukeld.
De verbandrolletjes zijn ook vierkant doordat het zo oud en hard geworden is. Bij navraag blijkt het verband een schenking te zijn uit Nederland (en bedankt hè).
Zoals je altijd al op tv ziet, zitten er hier overal vliegen. Ook op de kinderen. En ja, tijdens de wondverzorging zitten ze helaas ook graag op de wonden...
Als wij bij de kleine kinderen hun benen hebben gegipst of hun wond hebben verzorgd, krijgen ze van ons een leuke kinderpleister. Dit vinden ze allemaal hartstikke leuk en trots lopen ze met hun pleister rond!

Hechtingen verwijderen
We hebben vorige week ook hechtingen mogen verwijderen. Dat is altijd een leuk klusje, lekker pielen... Bij sommige kinderen viel het ons op dat er nog stukken hechting in hun wond zat... De verpleegkundige legde uit dat ze soms een stukje hechting er niet uit krijgen en dan laten ze het zitten. Want het komt er toch altijd vanzelf weer uit (tja, op een gegeven moment pust ie natuurlijk vanzelf naar boven).

'De knie'
Vorige week maandag, toen we aan het helpen waren in de gipskamer, zagen we een meisje van ongeveer 16 jaar. Ze heeft last van de gevolgen van polio, hierdoor zitten haar beide benen in het gips.
Haar rechter been werd zonder problemen opnieuw gegipst. Op haar linker been had ze een wondje op haar knie waar steeds wondvocht uitstroomde. Dit been werd niet opnieuw gegipst, maar er werd een spalk omheen gedaan en de knie werd vrijgelaten vanwege de wond.
We gingen met het meisje naar de nursing station om de wond te verzorgen. Het wondvocht bleef er maar uitstromen en als we erop drukten kwam er een hele scheut uit. We vroegen ons af of er niet een incisie ingemaakt moest worden om de wond te ontlasten.
Volgens de verpleegkundige moest de huid er vanaf, omdat ze dan de wond konden behandelen. Ze zeiden tegen het meisje dat ze dat zelf wel mocht doen. Dus zij, zonder handschoenen aan, trok zo de huid van de wond af!! Iieelll!! Dat was echt zo naar om te zien! Eronder zat een grote, rode met gele, prutterige wond verstopt. De huid ging er heel gemakkelijk vanaf en was al helemaal verweekt door die natte wond die eronder zat.
De wond werd verbonden met Flagylpoeder. De verpleegkundige wilde er toen een droge gaas op doen. Gelukkig konden we haar overhalen dat we toch een gaasje met vette zalf tegen het vastplakken erop mochten doen. Toen het het meisje 's middags weer zagen, was de wond al helemaal doorgelekt, zoveel vocht komt eruit.
De volgende dag hebben we de kniewond opnieuw verzorgd. De verpleegkundige wilde het eigenlijk om de dag doen, maar wij zeiden dat dit toch echt niet kon! Het hele verband was doorweekt van het wondvocht en het stonk!
Het verband plakte helemaal aan de wond. De verpleegkundige zei dat we het er gewoon rustig vanaf moesten trekken. De wond zag er heel naar uit!
We hebben we de wond maar weer volgens 'APDK-protocol' verzorgd...
Toen we 's middags thuis kwamen hebben we gelijk een foto van de wond gemaild naar de wondverpleegkundige van het OLVG en haar om advies gevraagd.
De dag daarop waren wij voorzichtig de wond aan het schoonmaken met Bethadine. Toen nam de verpleegkundige het opeens over. Ze begon, best met 'harde hand', de wond te boenen. Het Flagylpoeder zat namelijk vastgeplakt en dat moest eraf van haar. Onder een stuk huid aan de rand van de wond zat nog wat wondvocht. De verpleegkundige pakt een mesje en snijd zo de huid weg! Het meisje gilde van de pijn. We werden er helemaal onpasselijk en emotioneel van! Het was echt heel erg!
Gelukkig konden we haar wel overhalen om de wond op onze manier te verzorgen en niet met een droog gaasje af te dekken, maar met alginaat (wat we in de kast hadden gevonden) en absorberend verband.
Na de wondverzorging hebben wij onze zorgen geuit over de wond en dat we vinden dat er een arts bij moet komen. De verpleegkundige haalde de fysiotherapeut erbij en toen hoorden we dat er geen arts aanwezig is, want de artsen zijn aan het staken. De verpleegkundige en de fysiotherapeut waren nu de arts... Wij zeiden dat er wellicht een foto van de knie gemaakt moet worden om er zeker van te zijn dat de infectie niet in het bot slaat. Gelukkig heeft de fysiotherapeut röntgenogen en kon zij zien dat dit niet zo is....
Het alginaatverband hebben we er 2 dagen op laten zitten, zodat het goed kon intrekken in de wond.
Vrijdag gingen we het verband eraf halen. De verpleegkundige kwam er weer bij staan. Het verband plakte aan de wond en we waren zeer gespannen en bang voor wat we te zien zouden krijgen. Maar.... de wond zag er heel schoon en roze uit!! Hoera!! De verpleegkundige keek met grote ogen naar de wond en haalde er gelijk een collega bij om dit te laten zien!
Direct na de wondverzorging moesten we mee naar het zusterkamertje voor thee. Hier hebben we wat met haar zitten kletsen en heeft ze foto's van haar kinderen en kleinkinderen laten zien. Toen wij vertelden dat onze moeders ook in de zorg werken, werd ze helemaal enthousiast! 'Bring your mothers here to meet me'. We moesten haar ook als facebook-vriend toevoegen en we werden zelfs bij haar thuis uitgenodigd! We hebben dus al vrienden gemaakt hier. Hopelijk neemt ze nu wat makkelijker dingen van ons aan...

De gipskamer
Elke vrijdag wordt in APDK behandeling gegeven voor 'clubfoots' (klompvoeten). Kinderen onder de 2 jaar worden hier gratis behandeld. Moeders komen uit heel Mombasa 's ochtends met hun kinderen naar APDK. Hier moeten de moeders zelf het gips van de beentjes verwijderen. Er is wel een gipszaag aanwezig, maar de bedoeling hiervan is dat de moeders beseffen hoeveel werk het is en hoeveel gips erom gaat (hoeveel het dus kost).
Wij helpen een aantal moeders met het verwijderen van het gips. Eerst het kind in een emmer water, het gips nat maken. Daarna het beginnetje proberen te zoeken en het hele gips afrollen. Nouja, afrollen, in stukken eraf trekken. Pff wat een werk! Met als resultaat schone beentjes, maar twee nog wittere Mzungu's!
Daarna worden alle kinderen gescoord volgens verschillende testjes. Hierna wordt bepaald wat de verdere behandeling zal worden. Sommige kinderen krijgen schoentjes aan met een spalk ertussen, om de voeten weer recht te zetten. Bij andere kinderen wordt hun hele been weer gegipst (Ponsetti methode).
Er is een gipsverbandmeester aanwezig, een fysiotherapeut en een instrumenten-student die zich bezig houden met het gipsen. Het lijkt alsof ze niet echt een protocol hebben voor het gipsen. De ene keer gaan ze van boven naar beneden en de andere keer van beneden naar boven.
Met wat aanwijzingen mochten we in onze eerste week al zelfstandig aan de slag!
Tijdens het gipsen was het één groot gejank van alle kinderen... De beste oplossing voor een huilend kind in Kenia... hup de borst van mama erin! Dus de moeders staan daar met hun borsten uit hun jurk boven de kinderen.

Zo... dat was een heel verhaal... nu nog even de foto's bekijken hè? (Niet op de nuchtere maag of tijdens het eten...)

Kwa heri!!

P.S. Er ligt alweer nieuwe vis op ons te wachten in de koelkast.....