Ons leven in Msambweni

Karibu!!
Van de drukke stad Mombasa dus nu in het rustige Msambweni...
En van APDK nu naar Blessed Camp....

Blessed Camp
Blessed Camp is een dorpsgemeenschap waar ongeveer 80 volwassenen en 100 kinderen wonen. Deze mensen zijn verstoten door de maatschappij onder het stigma van de ziekte lepra.
De mensen die lepra hadden, gingen naar een hospitaal voor behandeling, zodat ze andere mensen niet konden besmetten.
Nadat de mensen met lepra hersteld waren, wilden ze terug naar hun huis en familie. Maar helaas gaf hun familie aan dat hun terugkomst niet gewenst was. Mensen met lepra werden en worden gezien als slecht en niet menswaardig.
De mensen gingen terug naar het hospitaal en kregen naast het hospitaal een stuk grond toegewezen waar ze mochten gaan wonen. De bevolking gaf deze plaats de naam Tumbe (een plaats van tegenslag, van verworpen mensen).
Peter Ochiel (lokale coördinator van Doingoood en onze eerste gastpapa) ontdekte deze gemeenschap in 2004 en besloot hen te helpen.
Een van zijn eerste veranderingen was de naam... Tumbe maakte plaats voor BLESSED CAMP!!Doingoood werkt eraan om de inwoners van Blessed Camp te helpen zelfredzaam te worden.
Daarnaast verzorgt Doingoood een voedselprogramma dat op dagelijkse basis voorziet in een maaltijd aan de mensen die dit het hardste nodig hebben. De wonden die de lepra slachtoffers hebben worden verzorgd en er is een schooltje gebouwd voor de kinderen.

Zeer warm welkom
De eerste dag dat we in Blessed Camp aankwamen werden we direct omringt door 84 kinderen die ons allemaal vastpakten en een handje wilden geven! In APDK riepen de kinderen de hele dag 'Mzungu, Mzungu'. Hier vragen ze steeds je naam en ondertussen horen we nu de hele dag
'Joyce, Joyce, Lenata, Lenata'. (Renate is onuitspreekbaar voor een Keniaan).
Ook in ons gastgezin voelen we ons erg welkom. Phoebe en Leonard zijn hele leuke en lieve gastouders. Ze zorgen heel goed voor ons en Phoebe kan erg goed koken.
Aan het huis waar we nu wonen zijn we al aardig gewend. We wonen in een zogenaamd 'Swahili-huis'. Voorin het huis (overdekt) zijn 4 kamers (twee gastenkamers, de woonkamer en de keuken - tevens slaapkamer van Phoebe en Leonard. Dan kom je op een binnenplaatsje (buiten) met waslijnen en 4 andere woningen (deze mensen hebben slechts 1 kamer). Achterin buiten is het toilet en de douche en de gootsteen. (zie foto's in fotoserie Ons dorp).

Een dag op Blessed Camp
Om half 8 begint de school voor de kinderen. Tot half 9 gaan ze eerst tellen van 1 tot 100. Eén kind zegt het voor en de andere kinderen moeten het nazeggen. Dus in dat uur tellen ze wel minstens 6 keer met zijn allen tot 100. En dat elke ochtend!
Na het tellen start Leonard met het zingen van wat liedjes, samen met de kinderen. Klas 3 gaat daarna naar hun eigen lokaal en de rest blijft in het andere lokaal.
Om de beurt krijgen de klassen les, terwijl de andere klas voor zichzelf werkt en opdrachten maakt.
Vanaf ongeveer 10 uur hebben de kinderen een uur pauze en mogen ze buiten spelen.
De kinderen spelen buiten met een stuk touw, steentjes, plastic of andere dingen die ze vinden.
Ook vermaken ze zich met het verwijderen van jiggers (zandvlooien) uit elkaars voeten met een veiligheidsspeld. Van 11 tot 12 hebben de kinderen weer les en daarna is het lunchpauze.
De kinderen (en de andere mensen) krijgen lunch van Blessed Camp. Ook wij eten mee met de lunch. Deze lunch bestaat uit rijst met erwten, ugali met witte kool of mais met bonen (dit heet 'getsiederrie', o nee, 'kederrie').
Van half 2 tot half 3 hebben de kinderen nog les en daarna gaan ze de dag afsluiten met een gebed en moeten ze naar huis.

Op maandag en donderdag is het 'medical day'. Een paar maanden geleden werd dit gedaan onder een boom in het zand, maar sinds kort staat er een gebouw waar ze medische zorg kunnen geven.
Op donderdag komt er een verpleegkundige uit Msambweni Hospital en kunnen de mensen uit Blessed Camp en ook uit de omgeving langskomen met hun klachten. De verpleegkundige meet hun bloeddruk en temperatuur en schrijft (zo nodig) medicijnen voor. Een groot verschil met Nederland, waar verpleegkundige geen medicijnen voorschrijven, maar de arts dit doet. Er is op donderdag ook een leerling-verpleegkundige aanwezig, die (lepra)wonden verzorgd en jiggers (zandvlooien) uit de voeten verwijderd.
Op maandag worden er alleen jiggers verwijderd en wonden verzorgd door de leerling-verpleegkundige en mogen alleen de mensen uit Blessed Camp komen.
Jiggers zijn zandvlooien die zich bij voorkeur onder de teennagels, onder de nagelriem of op de hielen van de voet ingraven en daar eitjes leggen. De jiggers jeuken en kunnen ook pijnlijk zijn.
Jiggers kunnen voorkomen worden door dichte schoenen en sokken te dragen.
Helaas lopen veel volwassenen en kinderen hier op blote voeten of slippers. Ook zijn niet alle vloeren in de huizen van beton, waardoor de jiggers ook in de huizen van de mensen leven.
De jiggers worden met een mesje uit de voet verwijderd. Er blijft dan een flink gat achter in de voet waar Betadinezalf op gedaan wordt....Helaas lopen de mensen daarna gewoon weer op hun blote voeten weg.....

De kliniek
De eerste week hebben we Blessed Camp een beetje over ons heen laten komen. We hebben gekeken wat er gebeurd en hoe. Aan het eind van de week hebben we een gesprek gehad over onze rol op Blessed Camp. We hebben besloten te gaan helpen in en rondom de kliniek.
De kliniek, waar de medische zorg gegeven wordt, is eigenlijk niet veel meer dan een gebouw. Het is er één grote rommel, het is vies, er is geen prullenbak te bekennen en er is niet eens een plek om je handen te wassen. Toen we dit bespraken werd ons al snel duidelijk dat de heren die de leiding hebben ook niet wisten waar te beginnen en geen medische kennis hebben om dit goed op te pakken.
In de tweede week zijn we daarom vooral op gaan ruimen en dingen uit gaan zoeken. We vonden veel antibiotica, antiwormmiddelen, anti-malariamiddelen, gaasjes, verbandjes en ladingen (verband)scharen en kochers. Ondertussen hebben we de rommel redelijk aan kant en zijn we bezig met de indeling van de kamers, hebben we prullenbakken gekocht, zijn we begonnen te kijken naar (verbetering van) de administratie en registratie van de patiënten en hopen we een start te kunnen maken om dit gebouw tot een echte kliniek te maken...

Beach
Het voordeel aan ons leven in Msambweni, is dat we lekker dicht bij het strand zitten.
Aan het strand zit een klein bungalowparkje met een zwembad, wat gerund wordt door een Duits echtpaar. Vrijwilligers van Doingoood mogen hier gratis zwemmen. Dus vaak nemen na een dag op het project, een duik in het zwembad.
Diani beach is ongeveer een drie kwartier reizen met de matatu en is een tropisch paradijs! Parelwitte stranden en een helderblauwe zee...
Geef ons eens ongelijk dat we daar vorig weekend met 5 vrijwilligers een huisje hebben gehuurd aan het strand en daar lekker twee nachten hebben geslapen...
Het was een zeer gezellig weekend. We hebben lekker op het strand gelegen, gezwommen en cocktails gedronken. Helaas zijn we wel twee keer bestolen dit weekend.
´s Middags lagen we lekker op het strand. We besloten om even een drankje te doen bij een strandtentje iets verderop. Onze handdoeken lieten we op het strand liggen... er was toch verder niemand. Toen we na het drankje terugkwamen, waren dus mooi onze handdoeken gestolen! Shit! Eigenlijk ook wel dom van ons dat we dit gewoon hebben laten liggen.... we hadden het kunnen weten! Maarja, dat is makkelijk praten achteraf...
De volgende ochtend gingen we lekker buiten ontbijten. Alles stond buiten en we waren net aanstalten aan het maken om aan tafel te gaan... staat er ineens een hele grote aap op de stoep! Dus wij roepen en klappen naar die aap, zodat hij weg zou gaan. Nou, mooi niet. De aap was een brutale aap! Hij sprong op de tafel keek eens rond en besloot dat hij het brood maar mee ging nemen voor zijn eigen ontbijtje... Daar ging ons brood.
Omdat het nieuws dat er eten te verkrijgen was bij huisje 5 snel rondging in het apendorp, stonden er al snel heel veel apen in de tuin... Snel maar alles gepakt en toch maar binnen gaan ontbijten.

Masai
Toen we met zijn allen lagen te zonnen op Diani Beach, kwamen er opeens twee Masai-mannen aangelopen die ons kettingen wilden verkopen. Ze deden Renate een grote kralen ding om, met een koeienstaart eraan. Dit was de ketting die de vrouwen dragen als ze gingen trouwen.
De man vertelde 'tussendoor' nog even dat een Masai-man wel 5 vrouwen mag hebben... tsja, wat moet je daar nou van denken.
De Masai-mannen vertelden ons over hun dorp hier verderop, waar ze dansen en een paar hutjes hebben om aan de mensen te laten zien... We wilden best eens zo'n Masai-dorpje zien, dus we spraken we met de mannen af. Eenmaal aangekomen in het dorpje deden de Masai verschillende ‘dansen' waarin wij mee moesten doen. Hand-in-hand stonden wij met de Masai terwijl we dansten maakten zij hele rare geluiden (zie filmpje), deden ze een gebed voor ons en uiteraard de beroemde Masai sprong.
Hierna mochten we nog een kijkje nemen in een Masai-huisje (Manyatta). Dit is een hutje gemaakt van koeienstront en takken. Er staan 2 bedden; 1 voor de vrouw en de kinderen, 1 voor de man. Als de man en de vrouw 'intiem' willen zijn, gaan de kinderen in de hut van één van de andere vrouwen van de man slapen, als respect voor hun ouders...

Zo, wij gaan weer even een duik nemen in het zwembad, want het wordt hier steeds warmer!
Hoe is het weer in Nederland trouwens?? ;-)

Kwa heri!

Ons dorp

Jambo!
In onze blog 'Groeten uit de rimboe' schreven we over de rode zandwegen, kleihuisjes met daken van palmtakken en de vele palmbomen. Nu, 3 weken later, wonen we zelf in zo'n dorp!
Wij wonen dan wel super luxe in een stenen huis, maar in 'ons dorp' staan voornamelijk kleihuisjes.
Vorige week maandag zijn we verhuisd van de grote stad Mombasa, naar Msambweni. Dit is een kustplaatsje aan de overkant van de Ferry. Vanaf ons oude gastgezin naar het nieuwe gastgezin ben je wel bijna 2 uur onderweg. Het is wel even een omslag, maar ook wel erg gezellig en rustig hier!
Onze nieuwe gastouders (Leonard en Phoebe) zijn heel aardig en zorgen goed voor ons.

Toen we door ons dorp liepen kwam ineens het volgende liedje bij ons op:

Thuis heb ik nog een ansichtkaart
waarop een hut een kar met paard
een tomatenkraam van Baraka
Een kroeg, een neger op de fiets
het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets,
maar het is waar wij nu tijdelijk zijn.
Dit dorp, wij weten hoe het was,
de afrokind'ren in de klas,
een kar die vastzit in het zand,
de hut met waterpomp ervoor,
een zandweg tussen maisveld door,
het vee en de magere geiten.

En langs het tuinpad van het dorpshoofd
zien wij de palmbomen staan.
Wij blanken weten niet beter,
dan dat dit nooit voorbij zou gaan.

Kwa heri!
Tot volgende week....

"Gastblog!" Familiebezoek tijdens 8-daagse vakantie

Voorwoord
Op verzoek van de dames deze week een heel andere blog; hier het verhaal van 5 blanken op visite bij Joyce en Renate in Kenia. Wij hebben in de week tussen het APDK project en het Blessed Camp project samen met de meiden genoten van een 8-daagse vakantie in Mombasa, Kenia.

Aankomst
Na een lange vliegreis, aangekomen op de luchthaven Mombasa; Opgewacht door twee Afrikaanse vrouwen die opvallend bleek waren en erg leken op Joyce en Renate vertrokken we richting het Reef hotel in Mombasa.

Mombasa
Mutata, hè shit... 'mátátu', even wennen dat Swahilli. Net als eigenlijk alles. Alles is anders in Mombasa. Het is een grote stad en een enorme chaos. Aan de straat lassen ze aan vrachtwagens en 2 meter verder probeert iemand weer maïskolfen te verkopen. Veel dingen zijn vies, kapot, oud en versleten, of er is wel iets raars mee aan de hand, je kijkt je ogen uit! De openbare taxibusjes, de mátátu's, worden gereden door haastige chauffeurs die tussendoor geestverruimende takjes aan het eten zijn. Dit terwijl zijn collega uit de deur hangt om nog meer mensen in het busje te praten. Met gevaar voor eigen leven en dat van jou wurmen ze zich door het drukke, en vooral stinkende verkeer. Joyce en Renate waren al gewend aan deze manier van rijden en zijn inmiddels aardig ingeburgerd.

Over de vriendelijkheid en behulpzaamheid van het volk kunnen we niet klagen. Ze staan graag voor je klaar en groeten je voortdurend. Echter staat er soms wel een bedrag tegenover deze
vriendelijkheid, voor geld is hier alles te koop. Aangestaard als de blanken, 'Mzungu's', en zelfs op de foto worden gezet, bewonderen we de eigenaardigheden van de stad. Hoewel wij werden overvallen door de enorme hitte, zagen we kenianen met fleecetruien, winterjassen, handschoenen en mutsen.

APDK
Dinsdag morgen vertrokken met de matatu naar APDK, het project waar Joyce en Renate de afgelopen 6 weken hebben gewerkt. Met veel handen schudden en de bekende 'Jambo!' groet werden we door de vele kamers geleid. Hoewel we al veel foto's hadden gezien waren we enorm onder de indruk van de gang van zaken op APDK.

We namen de kinderen mee naar de binnenplaats waar we ze snoep en stoepkrijt gaven. De energieke aapjes waren dol enthousiast en genoten van de aandacht van de Mzungu's. Hoewel de snoepjes erg lekker waren, smulden sommige van de kinderen ook van het stoepkrijt. We werden meegenomen naar de eetzaal waar de kinderen zich klaarmaakten voor het eten en de meiden werden toegezongen en een bloemenkrans omkregen. Ze werden bedankt voor hun werk en namen afscheid van de kinderen.

Na het APDK project hebben Joyce en Renate ons het 'Handikraft dorpje' laten zien. Een wirwar van tentjes waar de lokalen bijzonder mooi houtsnijwerk maken verkopen.

Na weer een dolle rit, waren we aangekomen bij het gastgezin. We werden vriendelijk begroet door alle gezinsleden die daarna weer hun eigen ding gingen doen. Al bang dat we in de hitte aan de koffie en thee zouden moeten, werden we verrast met flessen frisdrank. De voorbereiding van de beloofde lunch ging echter op z'n Keniaans, waardoor we besloten daar maar niet meer op te gaan wachten. Met de tuktuk terug naar het hotel, wat wederom een ervaring was. De drukke dag afgesloten met een duik in het zwembad en een drankje aan de zwembadbar.

Safari
Vroeg vertrokken met Bongo, zich niet houdend aan de Keniaanse tijd, en dus óp tijd (7 uur s'morgens), vertrokken we naar Tsavo East voor een driedaagse safari. Daar aangekomen wist een slimme Keniaan de Mzungu's 7 safarihoedjes aan te smeren alvorens we door de 'gate' het park binnenreden. Het duurde even voordat de eerste dieren zich ver aan de horizon lieten zien. Naar mate de 'game drive' zich vorderde kwamen de beesten dichterbij en werden het er meer in aantal. Olifanten, zebra's, giraffes, gazelles en zelfs een leeuwin lieten zich de eerste dag al zien. Een kudde olifanten gaf een poolparty bij een lekke waterleiding, waar het dringen was om de dorst te lessen.
De party werd voor ons voortijdig afgebroken omdat bongo afging op een radio oproep, omdat er een leeuwin gespot was. Met volle snelheid reden we over de hobbelige stofweg om daar een leeuwin op korte afstand te bekijken. Na deze show zijn we nog even naar de afterparty geweest waar een tweede kudde zich bij de menigte olifantenvoegde, nadat de leiders elkaar innig hadden geknuffeld. Swahilli bleek qua safari toch wat makkelijker dan gedacht, de namen van de dieren zijn net als die in de Lion King. Pumba is dus gewoon een zwijn en Simba een leeuw. Aan het einde van een eerste indrukwekkend dag hebben we overnacht in de 'Lion Hill Lodge' hoog gelegen op een berg, uitkijkend op de dieren. De tweede dag weer vroeg vertrokken om na een tweede gamedrive door te rijden naar 'Amboselli'. Een ruige rit over de hobbelige weg waarvan het een wonder was dat het dashbord bleef zitten, werd door Bongo omschreven als een 'free massage'. Het gebied van de 'Masai', gelegen onderaan de Kilimanjaro, die zich helaas deels verstopte boven het wolkendek. Hier zagen we vooral veel kudde's dieren zoals de olifanten, zebra's, buffels en gazelles. Deze nacht sliepen we in 'Kibo Camp' waarbij we onze luxe kamers verruilde voor een veredelde tent. De regels waren simpel, geen stroom tussen 11 en 6 's nacht, en bij gebrul of gesnurk van de buren NIÉT de tent uit. Hoewel we erg twijfelden, hebben we het bod van de ober afgeslagen om Joyce, voor 50 kamelen (of 40 gazelles) achter te laten in Kenia. De volgende morgen het kamp weer verlaten, mét Joyce, voor de laatste game drive. De hyena en ook het wilde zwijn lieten zich last minute nog zien. Een autorit, die langer duurde dan de vliegreis, bracht ons na 8 uur en 45 minuten weer naar het hotel. Hoewel het een lange rit was, was er genoeg te zien onderweg; een kameel achterin de pickup truck en 'car wash city' waar de vrachtwagens voor een euro of 4 werden gewassen (ook de onderkant). Hoewel de benzine ook bij de pomp de koop is, kun je deze ook bij de lokale bevolking kopen, die het op hun beurt weer van de vrachtwagenchauffeurs kopen. De chauffeurs belazeren bij deze hun baas, waarbij de winst verdeeld wordt tussen de chauffeurs en de lokale verkoper. Corruptie is hier dus niet onbekend en ook de politie spreekt deze taal vloeiend.

Laatste dagen
Na een paar intensieve dagen hebben we nog 2 dagen lekker uitgerust bij het hotel. Het was niet alleen maar luieren want we hebben ook nog het rif bezocht wat iets uit de kust ligt. Hier hebben een paar lokale Kenianen ons laten zien en vasthouden wat er allemaal in het rif leeft. Geheel onverwacht was Joyce niet gecharmeerd van de 'waterspin'.

Na een geslaagde vakantie hebben we Joyce en Renate uitgezwaaid en veel succes gewenst voor de volgende klus; Blessed Camp!

Kwa heri!

Marie-Louise, Lia, 'De Jantjes' & Rick

Joyce & Renate:
Iedereen bedankt voor de fotoruimte, we hebben voorlopig genoeg!

Laatste weken APDK

Jambo mzungu's! Habari? Asante sana voor alle leuke reacties!!
Hier gaat alles goed!! De tijd vliegt voorbij! Onze tijd op APDK zit er helaas al weer op...
De laatste twee weken hebben we nog met heel veel plezier gewerkt en ook weer van alles meegemaakt.

In de Afrikaanse operatiekamer
We hebben twee dagen meegelopen in het Port Reitz Hospital (dit zit aan de overkant van APDK). We mochten mee in de operatiekamer met orthopeed dokter Stan, die de kinderen van APDK opereert. Hier mochten we een aantal operaties zien, die door ons sponsorgeld mogelijk zijn gemaakt.
Dokter Stan is een mzungu en als je hem ziet zou je niet gelijk zeggen dat hij arts is. Toen wij hem voor de eerste keer zagen, stond hij voor het ziekenhuis met zijn korte broek en slippers aan. Verder had hij een sikje, een oorbelletje in en een shaggie in zijn mond. Hij komt oorspronkelijk uit Luxemburg en woont al 11 jaar in Kenia. Hij is hier tijdens een vakantie verliefd geworden op het land en heeft toen besloten in Kenia te gaan wonen en werken.
Toen we naar de OK gingen, kwamen we in een zeer rommelige kamer terecht, wat inderdaad gelijk deed denken aan een operatiekamer. Alles wat je in een OK verwacht, is aanwezig; operatietafel (zwaar verroest), een monitor (saturatiemeter doet het alleen niet), steriele tafeltjes, etc.... Maar het ziet er allemaal wel echt primitief en smoezelig uit. De 'emergency-door' stond volgebouwd met een infuuspaal, prullenbak en een verbandkarretje.
We hebben tijdens deze dagen verschillende operaties gezien.
In Nederland zijn we allebei ook bij verschillende operaties aanwezig geweest, dus we konden wel een goede vergelijking maken.

Het eerste dat opvalt is het bellen in de operatiekamer, dat is hier geen probleem. Het is immers in Kenia zo, dat als je gebeld wordt dan neem je je telefoon op. Ook al ben je aan het eten, zit je op de wc of ja... ook al sta je te opereren.
In Nederland duren de operaties gemiddeld drie keer langer dan hier. Operaties gaan hier niet onder röntgenbelichting of volgens protocol of planning. Dokter Stan doet alles uit ‘de losse pols'.
Het gereedschap wat dokter Stan gebruikt om pinnen in armen en benen vast te maken staat bij onze vaders ook gewoon in de schuur.... namelijk een gewone boormachine die je bij de Praxis kan kopen. Ook de andere materialen in de OK zijn wat anders dan in Nederland. Met het mesje om een incisie te maken, moet je hier flink wat vaker snijden om een goede incisie te krijgen, omdat het gewoon bot is. Veel andere instrumenten zijn verroest of oud.
Ze snappen hier wel goed wat steriel werken is. Dit doen ze allemaal heel netjes. Steriele spullen zijn echter niet altijd aanwezig. Als de stroom uitvalt, doet het apparaat om alles steriel te maken het namelijk niet.
De anesthesist vroeg aan ons of we in Holland injecties mogen geven. 'Ja, dat doen we regelmatig', zeiden we. We dachten dat hij ons de I.M. injectie met antibiotica wilde laten toedienen. Maar toen vroeg hij of wij de epiduraal wilden zetten!! Nou, echt niet dat we dit hier gaan doen!! Hij zei: 'Ik ben erbij hoor... en je wordt hier toch niet aangeklaagd als er wat mis gaat'. Ongelofelijk!

'Spoed' keizersnede
Op de eerste dag, moest dokter Stan tussen de operaties door plaats maken in de OK voor de gynaecoloog. Er moesten namelijk twee spoed-keizersnedes tussendoor.
De 'spoed' bleek echter Afrikaanse spoed, want de eerste vrouw lag pas na ruim anderhalf uur op de operatietafel.
De gynaecoloog was echt een beer van een vent. Met een plastic schort (voor onder zijn OK-jas), leek hij net een slager. Maar hij heeft wel 2 gezonde jongetjes ter wereld geholpen!
Het OK-personeel reageerde na de geboorte niet echt zoals je zou verwachten. De moeder werd niet eens gefeliciteerd en de baby werd hen alleen maar even getoond.
De moeders werden nadat ze gehecht waren naar de 'recovery-area' gebracht (dit was overigens ook gewoon de gang). De baby'tjes werden ergens anders heengebracht.... ook toen werden ze niet eens bij hun moeder gelegd.

Open-raam-operatie
Op de tweede operatiedag gebeurde er iets wat je ook echt alleen hier kan zien.... Er lag al een patiënt klaar op de operatietafel, klaar om geopereerd te worden. Toen bedacht dokter Stan opeens dat er nog een jongen zat te wachten op het verwijderen van een pin. Een kleine ingreep die snel klaar was. De andere operatie zou langer duren, dus werd de jongen met de pin eerst geholpen.
Omdat de OK dus al bezet was, werd de pin verwijderen een 'open-raam-operatie'.
Gewoon in de gang onder het open raam, met de röntgenfoto tegen een ander raam geplakt, werd de operatie uitgevoerd.
De jongen werd onder narcose gebracht door de anesthesist. Om de jongen te monitoren gebruikte hij alleen een simpele saturatiemeter die ook de pols registreerde.
Dokter Stan rukte de pin eruit en hechtte de wond dicht. Toen hij klaar was, ging iedereen weer naar de OK. De jongen was nog niet eens goed wakker en er was niemand die hem in de gaten hield!

APDK
In APDK hebben we de laatste weken weer geholpen met de wonden verzorgen. Met de kniewond gaat het heel goed!! Hij is bijna genezen (zie foto's).
Helaas zijn er weer twee nieuwe wonden bijgekomen...
Een van de verpleegkundigen heeft zelf een operatiewond goed verpest. De wond was erg lelijk gehecht en er was ruim huid 'over'. Volgens haar was dit dode huid en dat moest weg. Dus had ze het maar weggesneden...(??) De wond zag er wel lelijk uit, doordat het zo lelijk gehecht was, maar verder zag het er prima gezond en dicht uit! Nu is het een grote, open wond die helemaal pust!
De andere wond is nog erger. Het gaat om een wond na een operatie van een verbrande voet. De tenen waren vergroeid aan het scheenbeen, dus het jongetje kon helemaal niet op zijn voet staan.
De voet is weer goed gezet en er is een huidtransplantatie gedaan.
Toen het verband eraf ging zag het er al niet zo netjes uit. Het was al iets pussig, de nieuwe huid dekte niet mooi en de hechtingen zaten op sommige plaatsen al los.
De verpleegkundige wilde toen dat we de wond droog zouden verbinden! En dan als de hechtingen eruit gaan pas weer het verband verwisselen! Die is gek, dan plakt de wond helemaal aan het verband en trek je de hele boel weer open. Maar ze was niet te overtuigen. We stonden met tranen in onze ogen te kijken en konden dit echt niet aanzien. We zeiden dat het echt niet kon wat ze wilde doen en dat ze de hele wond zou verpesten! Gelukkig luisterde ze toen... nouja, half, want ze wilde geen antibioticazalf erop doen, maar wel honingzalf. Maargoed, beter dan droge gazen.
Dit was op vrijdag... Toen we op maandag kwamen, zagen we al dat het hele verband groen was!
Toen we het verband eraf haalde, plakte het heel erg aan de wond. Waarschijnlijk was de wond het hele weekend niet verzorgd. De nieuwe huid die getransplanteerd was, was helemaal verdwenen en onder het verband zat een grote geïnfecteerde wond! Gelukkig hadden we van dokter Stan geleerd hoe we zelf vaselinegazen kunnen maken. Dit hebben we er van de verpleegkundigen op mogen doen de rest van de week (tegen het vastplakken). De wond is helaas nog niet erg verbeterd en het resultaat van deze wond zullen we helaas niet zien.
Behalve al deze nare wonden hebben we ook nog leuke dingen gedaan met de kinderen. Het is overweldigend hoe gelukkig de kinderen in APDK zijn met iets simpels als een bellenblaas of een plak-tattoo. Ook hebben we een middag besteed aan het schminken van de kinderen, ook dit was een groot succes! De kinderen genieten met volle teugen van dit beetje extra aandacht.
Afgelopen donderdag was het ook nog feest op APDK! Het zwembad werd na 10 jaar opnieuw geopend na een flinke renovatie. De sponsoren werden uitgebreid bedankt, er werd Afrikaans gezongen er was frisdrank en er werd gedanst (zie filmpjes).
Afgelopen vrijdag was onze laatste dag op APDK.... 's Middags kwamen er acrobaten optreden en daarna werden wij op z'n Keniaans bedankt met een speech en een gebed.
Hierna hebben we snoepjes uitgedeeld en afscheid genomen van alle lieve kinderen en medewerkers.

Hoewel we in onze blog veel verbazingwekkende en soms ook negatieve dingen hebben benoemd, willen we nog wel even benadrukken dat APDK een geweldige instelling is die kinderen met een handicap echt helpt! Er werken hier heel veel mensen met het hart op de juiste plaats!

Sponsorgeld
Na het kopen van de tricycle hadden we nog wat geld over. We hebben besloten om van dit overgebleven geld medicijnen en verbandmiddelen voor in de nursery station te kopen. We hebben de verpleegsters zelf een verlanglijstje laten maken, zodat de spullen die we zouden kopen ook echt gebruikt worden. We hebben heel wat spullen kunnen kopen waaronder medicijnen en zalf tegen ringwormen (steeds meer kinderen kregen hier ringwormen op hun hoofd). Die zijn nu met de zalf en pillen bijna verdwenen!

Vrije tijd
In onze vrije tijd doen we genoeg leuke dingen. Zo zijn we naar 'Wild waters' geweest, een waterpark met glijbanen. Hier voelden we ons weer even kind.
We zijn daarnaast ook nog sportief geweest... Bike the coast!
Op zondagochtend om 8 uur stapten we op de fiets! We hadden een tour van 24 km uitgezocht, level 1-2. Moet goed te doen zijn dachten we.
We kregen een goede mountainbike, een helm en handschoenen. Ook voor water en bananen voor onderweg werd gezorgd. Er gingen twee gidsen met ons mee.
We vertrokken eerst langs de kust. Hier kwamen we langs grote huizen, het rijkere gedeelte. Langzaamaan belandde we in de kleinere dorpjes met kleihuisjes. Hier zagen de kinderen ons al aankomen: 'Jamboooooo, Jamboooooo, Jambooooo!!'
Hierna reden we over hobbelige paden en door zeer droge gebieden. Mensen moeten hier soms wel 10 km lopen voor water. De vrouwen dragen die emmers vol water dan op hun hoofd terug naar hun huis. Dan is het toch wel een vreemde gedachte dat je de vorige dag in een waterpark hebt gelegen.
De tocht werd steeds zwaarder en de zon brandde flink! We moesten naar een hele hoge, steile berg fietsen waar we dan een heel mooi uitzicht zouden hebben over Mombasa. Nou, daar moesten we wel wat voor overhebben.... het was echt zwaar!! Maar, uiteindelijk waren we boven gekomen en konden we genieten van inderdaad een heel mooi uitzicht over heel Mombasa!!
De terugweg was voornamelijk bergafwaarts, maar alsnog erg zwaar. Cindy (andere vrijwilliger van DG) kreeg nog een lekke band, maar onze Afrikaanse gidsen hadden de band supersnel vervangen (dus we konden niet heel lang pauze houden, helaas)... Na 3,5 uur waren we terug. Daarna hebben we (welverdiend) de rest van de dag bij een hotel aan het zwembad gelegen.

Bye bye gastgezin, hello vakantie!!
Zondag was alweer onze laatste dag bij het gastgezin. Vanmorgen zijn onze ouders aangekomen in Kenia en nu gaan we een weekje vakantie vieren.
We gaan onze ouders Mombasa en APDK laten zien en we gaan 3 dagen op safari......
Hierna vertrekken we naar het andere project; Blessed Camp.
Maar hierover meer in de volgende blog....

Kwa heri!

Groeten uit de rimboe!!

Het (moderne??) meervoud van Hello! How are you? in het Keniaanse Engels...
Well, we's are fines!!

De afgelopen week zijn we mee geweest op de Mobile Clinic van APDK.
Fysiotherapeut Roy Mandela Nelson (ja echt!) gaat elke week met chauffeur Ibrahim naar de afgelegen gebieden om hulp te bieden aan kinderen en volwassenen met handicaps.
Ze hebben een schema van 5 gebieden in Kenia die ze dan een week bezoeken.
Deze week was het gebied rondom Kilifi aan de beurt. Kilifi ligt op 45 km afstand van Mombasa en is één van de armste gebieden in Kenia.

Vertrek op Afrikaanse tijd
We zouden maandagochtend in Nyali worden opgehaald door de APDK ambulance-jeep.
We durfden het niet aan om met onze overvolle backpacks in de overvolle matatu te stappen, dus namen we een tuk tuk. Deze nam een binnendoor-route met kuilen en hobbels in de weg... een wilde rit! Achteraf gezien, bleek dit pas een voorproefje van de hobbelwegen die we in de rimboe nog zouden tegenkomen.... Een sport BH was geen overbodige luxe geweest.
De ambu-jeep zou officieel om 9.00 uur van APDK vertrekken. We hadden er al rekening mee gehouden dat dit 'Afrikaanse tijd' zou zijn... maar dan toch verwacht je niet pas om 12.45 uur te worden opgehaald!!
Helemaal gaar van het wachten in de brandende zon, begonnen we aan de Mobile Clinic.
Samen met Leonie (ook vrijwilligster van Doingoood op APDK) mochten we achter in de ambu op een smal bankje plaatsnemen. Best krap, dachten we nog. Later zou blijken dat er nog veel meer mensen bij passen.

Vanuit het stadje Kilifi zouden we elke dag naar een ander gebied gaan om vervolgens 's avonds weer in een primitief hotelletje in Kilifi te slapen. Behalve op woensdag, want toen gingen we zo ver de rimboe in, dat we ergens onderweg moesten blijven slapen.

Kate, vrijwilligerscoördinator van APDK, had ons gezegd dat we voldoende drinkwater en voedsel voor de hele week mee moesten nemen, want onderweg was niet veel te krijgen. Achteraf viel dit wel mee, want Kilifi bleek wel een stadje met wat eettentjes. Toch waren we blij dat we wat te te eten bij ons hadden. Roy en Ibrahim eten namelijk 's ochtends een heel zwaar ontbijt (bonen in kokosmelk met chapati of gefrituurde aardappels) en daarna eten en drinken zij de hele dag niets. Om dan 's avonds weer een hele berg te nemen. Het eten wat ze hier hebben is sowieso niet echt ons lievelingseten en de kakkerlakken die over tafel liepen waren ook niet echt bevorderlijk voor de eetlust. Verder zit er ook totaal geen variatie en groenten in het eten.
De voornaamste gerechten hier zijn:
• Pilau (gekruide rijst) met beef en 2 plakjes tomaat erop
• Chapati (soort dikke pannenkoek) met bonen
• Ugali (met bonen, vis of vlees)
• Beefstew (inclusief botten en organen)
• Bonen met rijst

Wij kozen meestal voor de vegetarische pilau of een chapati die we dan met suiker aten. Maarja... dit ben je op een gegeven moment ook wel zat.

Afslag rimboe
Elke ochtend (behalve dus op woensdag), vertrokken we uit Kilifi richting de afgelegen dorpjes.
Vanuit het stadje Kilifi namen we dan 'afslag rimboe' en dan zaten we opeens in de afgelegen gebieden. We reden op zeer hobbelige, rode zandwegen, langs kleihuisjes met daken van palmtakken en langs vele palmbomen. Water en voedsel wordt op het hoofd gedragen en alle vrouwen hebben een Kanga (Afrikaanse doek) om. De kinderen spelen met zelfgemaakt speelgoed, van hout of afval.
De gebieden zijn heel erg groot en af en toe kom je een huisje of een dorpje tegen. Op de eindeloze wegen zie je opeens in de middle of nowhere iemand lopen.. .dat je denkt Wat doe jij hier?? In Amerika zie je dit ook in de woestijngebieden, maar dan staat er wel een dikke auto of zelfs een privè-vliegtuigje op de oprit. Hier moeten de mensen alles lopen.. soms wel uren lang! Doordat er bijna niets aanwezig is in de droge gebieden, vraag je je echt af hoe de mensen hier aan eten en drinken komen.

We bezochten tijdens de ritten voornamelijk basisscholen en dispensaries.
Een dispensary is een soort gezondheidscentrum waar mensen uit het dorp terecht kunnen voor gezondheidsklachten, wondverzorging, injecties en informatie. Ook worden er bevallingen gedaan en inentingen voor kinderen. Er zit tevens een apotheek bij.
Het ziet er allemaal wel aardig uit, maar toch nog wel erg primitief vergeleken met Nederland. En er is geen arts aanwezig, alleen verpleegkundigen.
We stopten echter ook geregeld zomaar langs de kant van de weg, voor een echt 'bush-consult'

We hebben zo veel gezien deze week dat het teveel is om allemaal op te noemen...
Een greep uit de indrukwekkendste dingen die we hebben gezien:

Dinsdag
We bezochten de basisschool in het dorpje Ezamoyo. De leerlingen keken ons Mzungu's met grote en bange ogen aan. Ze kwamen wel heel voorzichtig met zijn allen aanlopen.
Onder een grote boom zaten een aantal moeders met hun kinderen. Een aantal kinderen kwam met schoolbanken aanlopen, zodat het consult onder die boom kon beginnen.
De leerlingen kwamen allemaal in een grote kring om de boom heen staan. Volgens Roy doen ze dat normaal nooit, maar nu dus wel, omdat er Mzungu's bij waren. De kring werd steeds groter en kwam heel voorzichtig dichterbij. We voelden ons net aapjes in de dierentuin. We wilden sommige kinderen een handje geven, maar dit durfden ze niet. Eén kindje durfde uiteindelijk stiekem de vinger van Renate aan te raken (van achteren, toen Renate niet keek).
Voor ons was dit tafereel nog wel grappig, maar onder de boom zat een ook albino-jongetje...
Brede neus, kroeshaar, maar wel met een spierwitte huid en wit haar. Het jongetje liep op de groep kinderen af en deed een dansje voor hen. De kinderen renden allemaal weg. Ze waren net zo bang voor hem als voor ons!
Het jongetje had allemaal licht bruine vlekken in zijn rood gekleurde gezicht. Waarschijnlijk verbrand het witte kindje daar levend in de brandende zon en waren de bruine vlekken melanomen!
Ook was er onder de boom een moeder met een klein meisje met epilepsie. Ze was naar de dokter geweest, maar het meisje heeft nog steeds insulten. Roy vroeg een wat door en toen bleek dat de dokter medicijnen had voorgeschreven, maar de moeder had nooit begrepen dat ze die medicijnen moest ophalen bij de apotheek en aan haar kind moest geven!
Het blijkt dat er zeer veel verschillende taaltjes bestaan in de verschillende dorpen. Roy vertelde dat hij in het Swahili soms niet eens met de mensen uit zijn eigen land kan praten!

Hierna moesten we ondertussen wel nodig plassen. Helaas hebben ze hier in de rimboe alleen maar hurktoiletten.... Een gat in de grond met twee verhogingen voor je voeten ernaast. Onze eerste hurkplas was dus ook een feit!

Bij de dispensary in Dida lag er een meisje van 14 jaar met Cerebral Palsy op de grond. Ze is zwaar spastisch, klonk zeer benauwd en kan zelf verder helemaal niks. Ze kan niet eens haar eigen hoofd omhoog houden. Niets aan haar is in verhouding tot haar leeftijd. Ze wordt nog door haar moeder met een Kanga als een baby op de rug gedragen. Hier waren we wel even stil van... zo'n lage kwaliteit van leven hebben we nog nooit gezien!

Woensdag
Vandaag regende het de hele dag en de ambu werd nog wat voller gepropt. Er gingen ook twee leraren mee, om kinderen voor speciaal onderwijs te screenen. Leraar 1 ging voorin bij Roy en Ibrahim zitten. Leraar 2 kwam achterin op ons knusse bankje.
Al gelijk toen hij instapte roken we het... deze man had een zeer slechte adem! Wat een lucht! Joyce deed gelijk haar eerste goede daad van de dag en bood de beste man een kauwgommetje aan. Dit gaf enige verlichting, maar helaas niet voor lang. De rest van de dag besloten we dat we maar om de beurt naast 'stinkie' moesten zitten ('stinkie-beurt').

Onderweg stopten we voor een bush-consult. Toen we uitstapten plakten onze voeten aan het zand, wat door de regen was veranderd in klei. Hier stond een klein huisje waar drie kleine kindjes op hun blote voetjes stonden. Ze keken heel zielig, hun voeten zaten onder de klei en ze hadden vodden aan als kleding en hongerbuikjes.
Bij het volgende bush-consult zagen we een meisje van ongeveer 14 jaar op de grond zitten. Ze kan niet lopen en had in haar broek geplast. Het meisje was helemaal gezond geboren. In haar jeugd heeft ze echter verschillende epileptische insulten gehad, die nooit zijn behandeld. Hierdoor heeft ze flinke hersenschade opgelopen.

Bij het health centre in Ganze, zagen we een moeder met 3 kinderen. Het jongste kindje leek gezond. Het middelste kindje kan niet staan, omdat het geen kracht heeft in haar benen. Haar moeder had tijdens de zwangerschap een ongeluk gehad, waardoor het meisje te vroeg was geboren. Ook had het meisje op jonge leeftijd een longontsteking gehad waar pas veel te laat iets aan gedaan is. Het meisje werd doorverwezen naar de fysio bij haar 'in de buurt'.
Het oudste meisje kwam vanwege een hydrocephalus ('waterhoofd'). Dit vonden wij raar, want ze was al 9 jaar en normaal zie je dit bij hele jonge kinderen waarbij de fontanel nog niet dicht zit (dan kan de schedel namelijk nog oprekken). Bij navraag bleek dat ze dit al vanaf haar 2e jaar had, maar dat de moeder nog nooit naar een dokter is geweest! Het viel ook dat dat het meisje 'trommelstok' vingers heeft. Dit duidt op een ernstige hartafwijking! Het meisje moet volgende maand naar APDK komen voor behandeling van haar hydrocephalus. Daarna zal ze in het Port Reitz ziekenhuis (dit zit tegenover ADPK) onderzocht worden voor haar hart. Ongelofelijk dat mensen zo weinig kennis hebben dat ze pas na 7 jaar professionele hulp zoeken. Misschien dat de moeder er na al die jaren achter is gekomen, dat de lokale medicijnman dit waarschijnlijk toch niet kon genezen...

Eind van de middag kwamen we aan in Bamba, waar we ook zijn blijven slapen.
Hier zagen we een moeder met 7 kinderen. Zij en de vader hebben allebei geen werk en geen van de kinderen gaan naar school! Roy probeerde de moeder iets van 'family planning' bij te brengen, maar dit leek niet echt aan te komen. Zij zegt dat elk kind dat ze krijgen een zegen van God is. Wij vragen ons af of ze wel weet dat als je seks hebt, dat je dan zwanger kan raken... Het viel voor Roy ook niet mee om met de moeder te praten, want ze sprak maar matig Swahili. Ook zij sprak voornamelijk haar eigen 'dorps-taal'.
Veel mensen hier in de dorpjes hebben wel 7 tot 11 kinderen! En vaak hebben beide ouders geen baan en gaan de kinderen niet naar school. Ibrahim vertelde dat als je in Kenia niet naar school gaat, je vaak al op je 14e trouwt en dan al snel aan kinderen begint.
Wij vroegen ons af hoeveel inteelt er voorkomt in de dorpen hier in Kenia. Volgens Ibrahim komt dit helemaal niet voor! Wij konden ons hier niet helemaal in vinden... Waar moet je anders op je 14e een man vandaan halen in een rimboe-dorp? De kans is dan toch wel erg groot dat je met je neef of je nicht trouwt. Dit zou ook de vele gehandicapte kinderen hier kunnen verklaren.

Soms zaten we een uur in de ambu, om vervolgens in een dorpje te komen, waar er geen patiënten waren komen opdagen. Roy vertelde dat ze van tevoren meestal wel bellen, maar dat er vaak geen bereik is... en er dan dus niets anders op zit dan maar gewoon naar de dorpjes toe te rijden.

Taboes
Behalve over inteelt, merkten we dat er nog wel meer taboes zijn hier....
Zo kwamen we in een gebied met 8000 inwoners. In de dispensary vertelde men ons dat er in dit gebied 36 mensen zijn die besmet zijn met HIV. Dit leek ons een beetje raar.... Het is namelijk zo dat +/- 7% van de bevolking in Kenia HIV-positief is.... op 8000 inwoners zou dit dus 560 zijn.
We vroegen aan Roy hoeveel van zijn patiënten besmet zijn met HIV. Hoewel Roy ons de medische geschiedenis van alle patiënten verteld, valt dit onder zijn beroepsgeheim en kon hij hier niks over zeggen.
Doodgeboren kinderen lijken hier ook een taboe. Bij alle dispensaries hangen namelijk grote borden waarop de statistieken worden bijgehouden. Er wordt vermeld hoeveel kinderen er zijn geboren , hoeveel kinderen inentingen hebben gekregen, hoeveel kinderen malaria en tuberculose hebben, etc. Maar bij het aantal doodgeboren kinderen staat in elke dorp waar we geweest zijn 0...
Niet echt geloofwaardig, als je je bedenkt dat een dispensary alleen van maandag t/m vrijdag overdag geopend is. Als je 's avonds of in het weekend moet bevallen, of je woont ver weg in de rimboe, dan is er dus geen medische hulp in de buurt. Daarvoor moet je dan naar de grote steden... uren verderop.

Donderdag
Vandaag bezochten we een aantal basisscholen. Het basisonderwijs in Kenia is gratis, maar veel kinderen komen alleen naar school, omdat ze daar te eten krijgen. Als de ouders weten dat er vandaag op school geen eten is, doen ze geen moeite om de kinderen naar school te sturen.
Op één van de scholen zijn we ons wel erg rot geschrokken! Wat een armoede! Er waren maar een paar kinderen die een schooluniform aan hadden. Er is geen drinkwater aanwezig op de school en de kinderen drinken het vieze water uit de regenplassen. Door de zeer slechte hygiëne zitten veel kinderen onder de ringwormen op hun hoofd. Gelukkig lagen er in de ambu anti-worm-pillen en konden we alle kinderen een pil geven.
We gingen alle klassen af om de pillen uit te delen. Als de lerares de klas inkomt, staan alle kinderen snel op en zeggen in koor:
'Hello madam! How are you madam? We are fine madam! Welcome in our class madam!'

Wij vragen ons echt af hoe de mensen hier aan eten komen en hoe ze het voor elkaar krijgen om soms wel 11 kinderen te voeden. Mensen in deze gebieden kunnen vast niet oud worden!
De gemiddelde leeftijd van de mensen in deze gebieden was volgens leraar 'stinkie' 65 jaar...
Wij hadden zo onze twijfels hierover en hebben dit later nog even nagezocht. Stinkie zat er 'slechts' 18 jaar naast, want de gemiddelde leeftijd van de Kenianen in deze gebieden is ongeveer 47 jaar.

Ondertussen regende het nog steeds en de wegen veranderden in glibberige kleimassa's.
We zaten met samengeknepen billen 2 uur lang in de auto, terwijl Ibrahim probeerde om de auto steeds maar onder controle te houden. Slechts 1 keer zaten we vast in de modder en moesten de mannen aan het werk om de auto te bevrijden.
Ibrahim saved the day! And the weekend!! Als we namelijk echt vast waren komen te zitten hadden we daar waarschijnlijk tot maandag gezeten, omdat er helemaal geen telefoonbereik was in dat afgelegen gebied.

Vrijdag
Vandaag regende het alweer!! En we moesten ' stinkie' weer ophalen bij de school.
Onderweg kregen we er nog een bezoeker bij, namelijk 'stankie'! Ongelofelijk, wat een geuren deze mannen bij zich droegen!! Stankie is een dorpshoofd (en tevens poliopatiënt) die mee ging naar de laatste paar projecten van deze week.
Op een kostschool zagen we een jongetje van 4 jaar die een CVA heeft gehad. Wel bizar om te zien, het typische CVA-beeld (hemiparese, spastische hand) bij een klein kind! En dit was al het derde kindje met dit beeld deze week....

Dankzij alle sponsoren.....
Er zijn heel veel volwassenen en kinderen hier, die wachten op een rolstoel of een tricycle (fiets met trappers voor je handen). Per stuk kosten deze 160 Euro. De mensen zijn afhankelijk van sponsoren, want zelf kunnen ze dit nooit betalen.
We hebben aan het eind van deze week besloten om het sponsorgeld wat we hebben meegenomen om hier uit te geven, te besteden aan een tricycle voor een vrouw die deze week ontmoet hebben.
Tijdens een 'bush-consult' zagen we de vrouw op de grond zitten. Haar linker been is volledig geamputeerd. Ze wacht al sinds 2006 op een tricycle en ondertussen kruipt ze op haar handen door de rimboe.... Gelukkig is dit straks voorbij!
Roy gaat de vrouw over 5 weken verrassen met de tricycle en zal foto's voor ons maken.

Ter herinnering: van het sponsorgeld dat we naar de Doingoood Foundation hebben overgemaakt, zal de helft worden gebruikt in APDK voor operaties. De andere helft gaat naar Blessed Camp.

Kwa heri!!

Shemegi & Shemegi
(onze bijnaam van Ibrahim, betekent schoonzus)

Inburgeren...

Verslavingen
Verslaving is een toestand waarin een persoon fysiek en/of mentaal van een gewoonte of stof afhankelijk is, zodanig dat hij/zij deze gewoonte of stof niet, of heel moeilijk los kan laten.
Nou, daar beginnen wij ondertussen wel aardig wat vanaf te weten!
Laten we eens beginnen met de alcoholverslaving...
Niet dat we in Nederland nu tot de alcoholverslaafden gerekend konden worden, maar zo'n twee keer per week een glaasje wijn dat ging er wel in! En nu zitten we hier in Afrika, in een zeer Christelijk gastgezin al 3 weken droog... Dan ga je toch wel verlangen naar een wijntje...
Gelukkig hebben we hier in 'tha hood' een terrasje gevonden waar ze 'fruit wine' hebben. Dus hebben we onszelf vrijdagmiddag na APDK maar eens getrakteerd op een glaasje wijn!! Voor 560 Shilling (5 Euro) hebben we een wijntje en twee Baileys gedronken.. wel een beetje teut geworden na 3 weken geen alcohol ;-)
Dan de koffieverslaving... koffie dat drinken ze hier niet.... Alleen de 'laffe' melkthee. Terwijl we thuis toch wel elke dag koffie dronken.
En dan frisdrank.... dat is hier in het gezin echt luxe! Eèn keer per week wordt er een fles frisdrank gekocht en dat is dan een echte traktatie. Dan besef je hoe makkelijk je zelf thuis naar de koelkast loopt om een glaasje fris in te schenken.

Ondertussen zou je denken dat we nu dus helemaal afgekickt en 'clean' zijn. Maar nee hoor, want onze oude verslavingen hebben alweer plaats gemaakt voor nieuwe...
Zoals de handendesinfectans-verslaving. We hebben allebei 1 flesje hiervan meegenomen, maar we zijn er al bijna doorheen. Je hebt gewoon de behoefte om de hele dag je handen te desinfecteren. Vooral in APDK met al die kinderen die zweten en kwijlen en geen idee hebben van wat hygiëne eigenlijk is.
Ook de reinigingsdoekjes worden hier in grote getale verslonden. Het liefst zou je 2 keer per dag gaan douchen (zelfs onder de koude douche). Maar met het oog op de waterschaarste in Afrika doen we dat maar niet. Dus regelmatig even wassen met doekjes...
Misschien dat we in december zelfs een rijst/bonen/ugali verslaving hebben opgebouwd.... hoewel.... Ik denk dat we in Nederland een jaar geen rijst en bonen meer eten. Om over Ugali maar te zwijgen...

Goede gewoonten en slechte gewoonten
Nagelbijten... een slechte gewoonte van Joyce... Nou, die is hier wel afgeleerd, want je wilt je vingers hier echt niet in je mond stoppen!!
Renate had in Nederland de gewoonte om nooit helemaal haar bord leeg te eten. Ze liet altijd wel een restje op haar bord liggen. Hier in het gastgezin durven we echt geen eten te laten staan of weg te gooien! Ook brood of fruit wat we in Nederland al weggegooid zouden hebben, eten we hier nog wel op.
Behalve geen eten weggooien, zijn we ook wat kritischer geworden op het ‘in de was gooien' van onze kleding. In de was gooien in Nederland is makkelijk: 'Heb ik dit aangehad? Ik weet het niet meer, ach, toch maar in de was'... de wasmachine doet het werk. Hier hebben we dus geen wasmachine.... Alles moet met de hand (en zo min mogelijk water) schoon geschrobd worden. Dat is echt een behoorlijke klus! We zijn dus wat minder makkelijk met 'zomaar' dingen in de was gooien.
We hadden het al eerder in onze blogs over 'Afrikaanse tijd'. Als je met iemand afspreekt kun je makkelijk te laat komen, want dat is hier heel normaal. Dus... onze goede gewoonte om op tijd te komen voor een afspraak heeft plaatsgemaakt voor de gewoonte om gewoon standaard te laat te komen... Terwijl we dan nog vaak een half uur moeten wachten op de ander. Als we weer terug in Nederland zijn moeten we dit natuurlijk wel weer afleren...
Als we met de kerst weer terug in Nederland zijn moeten jullie ook maar niet raar opkijken als we elke keer dat we jullie zien we opnieuw een hand geven... en vragen hoe het nu is. Dat is hier namelijk een vorm van beleefdheid. Ook al heb je 's ochtends nog gezien... 's middags geef je weer een hand en vraag je hoe het gaat. (En na al die handen geven pakken wij weer de desinfectans erbij).
Hoewel wij in Nederland het liefste avonddiensten draaiden, zodat we lekker uit konden slapen, zijn we hier elke ochtend om uiterlijk half 7 wakker! Dit komt .... Of door de haan (we wachten met smart op de dag dat we die mogen slachten) of door de zon, die als een soort lamp aangaat, of door de mensen van ons gastgezin, waarbij het normaal is om rond half 7 's ochtends aan het huishouden te beginnen (stoffen, afwassen, wassen, noem maar op!). Daarbij moeten we ook om 8 uur op het project zijn, wat betekent rond kwart over 7 van huis weg.... Maar dat hebben we er allemaal voor over!!

Deeten, flirten en knuffelen
Deeten en flirten doen we hier tegenwoordig aan de lopende band.... Geen zorgen Rick & Joppe, we gaan niet elke avond met een andere Afrikaan op stap! Deeten heeft hier een hele andere betekenis gekregen. Elke ochtend en avond smeren we ons in met DEET... tegen de muggen! Het overheerst alle deodorant en parfum en we ruiken dus de hele dag naar DEET.
En wat dat flirten betreft.... Je wenkbrauwen omhoog trekken betekent hier in Kenia 'ja'. Dus als je bijvoorbeeld op het dak van de Matatu slaat, kijkt de deurman je aan en trekt zijn wenkbrauwen op ('Ja, wil je eruit??') Dus wij 'flirten' dan maar lekker terug ('Ja, we willen eruit')
Ook knuffelen doen we elke dag, zelfs met wildvreemden... In de matatu wordt je makkelijk met 5 mensen op 3 stoelen gepropt... lekker knus dus!!
Volgende week zijn we waarschijnlijk de hele week niet bereikbaar, want dan gaan we op Mobile Clinic. We gaan met een ambulance naar Kilifi, een van de armste gebieden van Kenia. Hier gaan we kijken of daar nog kinderen en/of volwassenen wonen die voor een operatie in aanmerking komen. We hebben voor de hele week water en eten ingeslagen, want er is daar niet veel verkrijgbaar. Spannend....

Kwa heri!!

Waarschuwing: niet voor de zwakke maag....

Karibu!!

Allereerst iedereen bedankt voor de leuke reacties op onze blog!! We vinden het heel leuk om jullie reacties te lezen!
Ondertussen zitten we alweer twee weken hier in Kenia en zijn we al aardig gewend.
Ook op onze nieuwe werkplek voelen we ons al aardig thuis!
We vertrekken elke ochtend om kwart over zeven, voor 40 Eurocent, met de Matatu naar APDK.
's Ochtends helpen we de verpleegkundige met het verzorgen van de wonden.
Dit zijn er toch nog aardig wat.... De manier waarop ze de wondverzorging hier doen is voor ons toch nog wel even wennen en soms zelfs erg frustrerend.

De wondverzorgingskast
De wondverzorging vindt plaats in de nursing station. Hierin staat de wondverzorgingskast.
Zoals op de foto's te zien is, is de kast ietwat ongeorganiseerd. Dus vorige week hebben we de wondkast maar eens uitgemest!! Wat een klus was dit!
Veel artikelen zijn over de datum en zien er smerig uit. Er lag ook medicinaal verband, hechtpleisters en steriele pincetten, maar die gebruiken ze niet. We hebben dit maar even voorin de kast gelegd en een uitleg erbij geschreven in het Engels.
Het mandje waarin alle verbandmiddelen en pleisters etc. in liggen zag er ook zo vies uit! Ook lagen er hele oude, vieze urinecatheters en infuussystemen.
Het potje Mixed Betadine and Honey cream for dirty wounds zegt ook genoeg... (zie foto's)
Na 2 uur waren we klaar en was de kast weer geordend! 's Middags kregen we zelfs een compliment van de verpleegkundige!

De 'steriele' bak
De 'steriele bak' is toch wel één van de vreemdste dingen hier... (zie foto's)
Het is een vieze groene doek met een ijzeren bak erin. Die is dan 'steriel' zegt de verpleegkundige . Met een ijzeren tang pakt ze de gaasjes eruit.
De gaasjes worden uit de 'steriele' voorraadbak gepakt en dan weer daarin gedaan. Of als deze op zijn, haalt ze apart verpakte steriele gaasjes uit hun steriele verpakking en gooit ze die in die vieze bak. Wij waren met stomheid geslagen en vroegen haar waarom ze dit doet... de gaasjes zitten juist allemaal zo mooi apart steriel verpakt! Maar dat doet ze omdat ze de wondverzorging alleen doen en anders kunnen ze de gaasjes niet pakken (??).

De wondverzorging
Er is hier een standaard manier waarop ze de wonden verzorgen.
Allereerst wordt de wond met Betadine schoongemaakt (netjes met 1 streek per gaasje). Ze poetsen en boenen de hele wond, ook de binnenkant wordt soms 'hardhandig' schoongemaakt.
Wel doen ze het netjes van binnen naar buiten. Ook wisselen ze hun handschoenen tussen het verzorgen door.
Hierna gaat er Flagylpoeder op de wond. Dit zijn fijngestampte Flagyltabletten (=antibiotica).
Het is natuurlijk heel goed dat ze er antibiotica op doen. Maar de poeder wordt maar matig door de wond geabsorbeerd. Dus als de wond na 2 dagen weer verschoond wordt, moeten de resten poeder en dus met Betadine worden uitgeboend.
Hierna gaat er een gaasje met honingzalf op de wond en wordt het verbonden.
De honingzalf heeft niet heel veel zin, want die zit op de Flagyl en die wordt dus niet goed opgenomen...
De gaasjes hier zien eruit alsof ze al 20 jaar in de verpakking zitten. Helemaal hard en verkreukeld.
De verbandrolletjes zijn ook vierkant doordat het zo oud en hard geworden is. Bij navraag blijkt het verband een schenking te zijn uit Nederland (en bedankt hè).
Zoals je altijd al op tv ziet, zitten er hier overal vliegen. Ook op de kinderen. En ja, tijdens de wondverzorging zitten ze helaas ook graag op de wonden...
Als wij bij de kleine kinderen hun benen hebben gegipst of hun wond hebben verzorgd, krijgen ze van ons een leuke kinderpleister. Dit vinden ze allemaal hartstikke leuk en trots lopen ze met hun pleister rond!

Hechtingen verwijderen
We hebben vorige week ook hechtingen mogen verwijderen. Dat is altijd een leuk klusje, lekker pielen... Bij sommige kinderen viel het ons op dat er nog stukken hechting in hun wond zat... De verpleegkundige legde uit dat ze soms een stukje hechting er niet uit krijgen en dan laten ze het zitten. Want het komt er toch altijd vanzelf weer uit (tja, op een gegeven moment pust ie natuurlijk vanzelf naar boven).

'De knie'
Vorige week maandag, toen we aan het helpen waren in de gipskamer, zagen we een meisje van ongeveer 16 jaar. Ze heeft last van de gevolgen van polio, hierdoor zitten haar beide benen in het gips.
Haar rechter been werd zonder problemen opnieuw gegipst. Op haar linker been had ze een wondje op haar knie waar steeds wondvocht uitstroomde. Dit been werd niet opnieuw gegipst, maar er werd een spalk omheen gedaan en de knie werd vrijgelaten vanwege de wond.
We gingen met het meisje naar de nursing station om de wond te verzorgen. Het wondvocht bleef er maar uitstromen en als we erop drukten kwam er een hele scheut uit. We vroegen ons af of er niet een incisie ingemaakt moest worden om de wond te ontlasten.
Volgens de verpleegkundige moest de huid er vanaf, omdat ze dan de wond konden behandelen. Ze zeiden tegen het meisje dat ze dat zelf wel mocht doen. Dus zij, zonder handschoenen aan, trok zo de huid van de wond af!! Iieelll!! Dat was echt zo naar om te zien! Eronder zat een grote, rode met gele, prutterige wond verstopt. De huid ging er heel gemakkelijk vanaf en was al helemaal verweekt door die natte wond die eronder zat.
De wond werd verbonden met Flagylpoeder. De verpleegkundige wilde er toen een droge gaas op doen. Gelukkig konden we haar overhalen dat we toch een gaasje met vette zalf tegen het vastplakken erop mochten doen. Toen het het meisje 's middags weer zagen, was de wond al helemaal doorgelekt, zoveel vocht komt eruit.
De volgende dag hebben we de kniewond opnieuw verzorgd. De verpleegkundige wilde het eigenlijk om de dag doen, maar wij zeiden dat dit toch echt niet kon! Het hele verband was doorweekt van het wondvocht en het stonk!
Het verband plakte helemaal aan de wond. De verpleegkundige zei dat we het er gewoon rustig vanaf moesten trekken. De wond zag er heel naar uit!
We hebben we de wond maar weer volgens 'APDK-protocol' verzorgd...
Toen we 's middags thuis kwamen hebben we gelijk een foto van de wond gemaild naar de wondverpleegkundige van het OLVG en haar om advies gevraagd.
De dag daarop waren wij voorzichtig de wond aan het schoonmaken met Bethadine. Toen nam de verpleegkundige het opeens over. Ze begon, best met 'harde hand', de wond te boenen. Het Flagylpoeder zat namelijk vastgeplakt en dat moest eraf van haar. Onder een stuk huid aan de rand van de wond zat nog wat wondvocht. De verpleegkundige pakt een mesje en snijd zo de huid weg! Het meisje gilde van de pijn. We werden er helemaal onpasselijk en emotioneel van! Het was echt heel erg!
Gelukkig konden we haar wel overhalen om de wond op onze manier te verzorgen en niet met een droog gaasje af te dekken, maar met alginaat (wat we in de kast hadden gevonden) en absorberend verband.
Na de wondverzorging hebben wij onze zorgen geuit over de wond en dat we vinden dat er een arts bij moet komen. De verpleegkundige haalde de fysiotherapeut erbij en toen hoorden we dat er geen arts aanwezig is, want de artsen zijn aan het staken. De verpleegkundige en de fysiotherapeut waren nu de arts... Wij zeiden dat er wellicht een foto van de knie gemaakt moet worden om er zeker van te zijn dat de infectie niet in het bot slaat. Gelukkig heeft de fysiotherapeut röntgenogen en kon zij zien dat dit niet zo is....
Het alginaatverband hebben we er 2 dagen op laten zitten, zodat het goed kon intrekken in de wond.
Vrijdag gingen we het verband eraf halen. De verpleegkundige kwam er weer bij staan. Het verband plakte aan de wond en we waren zeer gespannen en bang voor wat we te zien zouden krijgen. Maar.... de wond zag er heel schoon en roze uit!! Hoera!! De verpleegkundige keek met grote ogen naar de wond en haalde er gelijk een collega bij om dit te laten zien!
Direct na de wondverzorging moesten we mee naar het zusterkamertje voor thee. Hier hebben we wat met haar zitten kletsen en heeft ze foto's van haar kinderen en kleinkinderen laten zien. Toen wij vertelden dat onze moeders ook in de zorg werken, werd ze helemaal enthousiast! 'Bring your mothers here to meet me'. We moesten haar ook als facebook-vriend toevoegen en we werden zelfs bij haar thuis uitgenodigd! We hebben dus al vrienden gemaakt hier. Hopelijk neemt ze nu wat makkelijker dingen van ons aan...

De gipskamer
Elke vrijdag wordt in APDK behandeling gegeven voor 'clubfoots' (klompvoeten). Kinderen onder de 2 jaar worden hier gratis behandeld. Moeders komen uit heel Mombasa 's ochtends met hun kinderen naar APDK. Hier moeten de moeders zelf het gips van de beentjes verwijderen. Er is wel een gipszaag aanwezig, maar de bedoeling hiervan is dat de moeders beseffen hoeveel werk het is en hoeveel gips erom gaat (hoeveel het dus kost).
Wij helpen een aantal moeders met het verwijderen van het gips. Eerst het kind in een emmer water, het gips nat maken. Daarna het beginnetje proberen te zoeken en het hele gips afrollen. Nouja, afrollen, in stukken eraf trekken. Pff wat een werk! Met als resultaat schone beentjes, maar twee nog wittere Mzungu's!
Daarna worden alle kinderen gescoord volgens verschillende testjes. Hierna wordt bepaald wat de verdere behandeling zal worden. Sommige kinderen krijgen schoentjes aan met een spalk ertussen, om de voeten weer recht te zetten. Bij andere kinderen wordt hun hele been weer gegipst (Ponsetti methode).
Er is een gipsverbandmeester aanwezig, een fysiotherapeut en een instrumenten-student die zich bezig houden met het gipsen. Het lijkt alsof ze niet echt een protocol hebben voor het gipsen. De ene keer gaan ze van boven naar beneden en de andere keer van beneden naar boven.
Met wat aanwijzingen mochten we in onze eerste week al zelfstandig aan de slag!
Tijdens het gipsen was het één groot gejank van alle kinderen... De beste oplossing voor een huilend kind in Kenia... hup de borst van mama erin! Dus de moeders staan daar met hun borsten uit hun jurk boven de kinderen.

Zo... dat was een heel verhaal... nu nog even de foto's bekijken hè? (Niet op de nuchtere maag of tijdens het eten...)

Kwa heri!!

P.S. Er ligt alweer nieuwe vis op ons te wachten in de koelkast.....

Eerste dagen APDK

APDK (Association for the Physically Disabled of Kenya)
Deze week zijn we voor het eerst bij ons project, APDK, geweest.
Het is een revalidatiecentrum waar kinderen tussen de 3 en 18 jaar verblijven, die zijn geopereerd, wachten op operatie of behandeld worden aan allerlei verschillende aandoeningen. Ook komen er kinderen en volwassenen poliklinisch, voor therapie.

Officieel is er in APDK ruimte voor 60 kinderen die daar klinisch verblijven, maar nu zitten er 67 kinderen. Dit komt doordat er gewoon kinderen zitten die niet meer worden opgehaald door hun ouders!!

Een dag op APDK
Een dag op APDK begint voor ons om acht uur (dit betekent dat onze wekker om half 7 afgaat).
's Morgens vlak voordat wij het terrein lopen we langs een kleuterschooltje, waar de kinderen ons staan op te wachten en vrolijk 'Mzungu mzungu' zingen.
Aangekomen op APDK helpen wij met de wondverzorging en aankleden van de kinderen.
Tussen 9 en 10 krijgen de kinderen fysiotherapie. Wij helpen daarbij vooral de kinderen met oedeem en contracturen, d.m.v. doorbewegen, masseren en verbinden.
Om 10 uur gaan alle kinderen in de eetzaal zitten en krijgen ze Keniaanse thee met 2 droge boterhammen.
Daarna naar de klaslokalen. De juf die les geeft, werkt er al 7 jaar. Ze was eerst verantwoordelijk voor beide klassen (dus alle kinderen!). Gelukkig is er nu een vrijwillige leraar voor de oudere kinderen.
Tussen 12 en 2 is het lunchtijd. In die twee uur heeft het personeel ook allemaal pauze en gebeurd er ook weinig. Veel kinderen doen na de lunch een dutje.
Om 2 uur gaan alle kinderen naar de fysio en de ergo. Daar moeten ze zelfstandig oefeningen doen. Maar eigenlijk doet meer dan de helft hier niet aan mee, omdat zij één of meerdere lichaamsdelen in het gips hebben en niet mee kunnen doen.
Na de fysiotherapie is het weer tijd voor Keniaanse thee. De kinderen die langzaam lopen hebben mazzel als er voor hen nog thee overblijft.
Vaak kijken de kinderen na de fysiotherapie (educatieve) tv en rusten wat uit. Meestal gaan wij rond half 4 - 4 uur richting huis, na een vermoeiende dag!

Aandoeningen
De aandoeningen die wij zien op APDK zijn eigenlijk niet te beschrijven. Wat je hier ziet komt in Nederland (bijna) niet meer voor. Voornamelijk omdat kinderen in Nederland hier al vlak na hun geboorte aan geholpen worden. De kinderen hier worden niet direct geholpen en daardoor vergroeid alles nog meer.
Er zeer veel verschillende aandoeningen. Er zijn veel kinderen met klompvoetjes, maar ook kinderen met spitsvoetjes, waterhoofden, Prader-Willi Syndroom, dwerggroei, spasmen, plexusparesen en sommigen gecombineerd verstandelijke handicaps.
Wat ons hier vooral opvalt is hoe de kinderen zelf met de aandoeningen omgaan. Bijna alle kinderen lopen nog... Sommigen lopen op de wreven van hun voeten, op handen en voeten, schuiven over de grond of kruipen .
Een aandoening die veel voorkomt hier op APDK zijn de klompvoeten. De (voornamelijk) kleine kinderen die hiervoor behandeld worden hebben vaak aan twee benen gips en rennen rond op een soort klosjes die in het gips gebonden zijn.
Ook veel kinderen maken gebruik van ortheses. Er zit geen buigbaar gedeelte bij de knie. De kinderen kunnen hierdoor hun benen dus niet buigen en zij kunnen dus eigenlijk alleen maar rechtop staan. Als een kindje valt, dan kan het dus geen kant op. Jullie begrijpen, dit is best heftig om te zien.
Ondanks deze ellende is het opvallend hoe vrolijk de meeste kinderen toch nog zijn en er het beste van proberen te maken.

Omgang
De eerste ochtend toen wij binnen kwamen lag er op het binnenpleintje een meisje met ortheses tot over de knieën, met haar gezicht op de grond. Wij schrokken en keken verbaasd om toen we zagen dat niemand hier naar keek of aanstalte maakte om te helpen. Aan pijn wordt in Kenia eigenlijk totaal geen aandacht besteed. Zo zagen wij onze eerste dag hoe zonder verdoving pinnen uit een knie werden verwijderd met een iets wat roestig tangetje (nee hoor, hij had geen pijn, hij was gewoon bang). De kinderen hingen de eerste ochtend direct al om onze benen.... Daar heb je weer Mzungu's die ons wat extra aandacht kunnen geven en zachter in de omgang zijn als Kenianen.
Maar toch is het niet helemaal verkeerd dat ze zo worden behandeld, want het is een harde wereld daarbuiten, waar ze zich toch moeten gaan redden.

School
De kinderklas is 1 grote chaos... kinderen liggen op de grond en kunnen niet meer opstaan, omdat ze ortheses hebben waardoor ze hun benen niet kunnen buigen.. of beide benen zitten aan elkaar met de ortheses. Het speelgoed ligt overal door de klas en de kinderen die niet zelfstandig kunnen lopen plassen in hun broek op de grond. De juf doet heel erg haar best, maar het is gewoon te druk voor haar... Alle leeftijden zitten bij elkaar en veel kinderen hebben nog nooit eerder onderwijs gehad. Alsof ze het nog niet druk genoeg heeft moet zij onder de lessen ook nog oudergesprekken doen.

Toilet-ellende
Het eerste uur dat we op APDK waren zei een meisje zei tegen ons dat ze naar de wc moest... Dus wij gingen haar helpen naar het toilet.
Door haar ortheses kan ze haar benen niet buigen en zitten ook haar benen aan elkaar. Toen we haar dus op het toilet zette, zou ze zo in de toiletpot vallen. Het arme kind dus maar even vastgehouden.
Een ander jongetje had in zijn broek geplast... dus maar even een schone broek gezocht om hem te verschonen. Ortheses uit... natte broek uit... schone broek aan... ortheses weer aan?? Mooi niet.. hij gilde en krijste en wilde ze niet meer aan (groot gelijk!!) Dan maar zonder ortheses, kruipend over de vloer. Dit was dus een lekkere binnenkomer.
Aan de hygiëne valt hier trouwens nog erg veel te verbeteren, eigenlijk stinkt het op het hele project naar urine en de toiletten zijn vies en niet ingericht op gehandicapte kinderen. Daarom worden er af en toe po's gebruikt die dan vervolgens ergens midden in een klaslokaal blijven staan. De kinderen krijgen geen ondergoed of luiers aan, terwijl deze wel gewoon in de kasten liggen.

Vrije tijd
Buiten APDK maken we ook nog genoeg mee....
Zo waren we op dag 2 na het werk nog even naar town geweest... en opeens rende er een man door de straten, al schreeuwend... Gelijk rende er heel veel mannen achteraan, ook schreeuwen. Renate en ik schrokken ons kapot en stonden als twee bange haasjes, verloren tegen de muur aan. We dachten minstens dat er rellen uitbraken of dat er een aanslag werd gepleegd. Aan de overkant lachte een groepje mannen ons uit... Niks aan de hand.. ze gingen achter een zakkenroller aan... pppffff dat was echt schrikken!!
Nu zijn we gelukkig al een stuk meer gewend hier. We zijn erachter gekomen dat Mombasa eigenlijk een hele veilige stad is. De mensen zijn er aardig en behulpzaam.

Toen we vrijdag naar huis gingen met de matatu, belandden we in en enorme verkeerschoas (nog veel erger dan de normale choas). Een politie-agent probeerde in zijn eentje het verkeer te regelen. Onbegonnen werk natuurlijk. De matatu's houden zich geen van allen aan de verkeersregels en willen allemaal zo snel mogelijk doorrijden. Op een gegeven moment was de agent het zat en begon hij met zijn stok op de busjes te rammen! Toen hij zag dat dit geen zin had, begon hij de chauffeurs zelf te slaan. Onze chauffeur stond helemaal verkeerd op de weg en zag zijn klappen al aankomen. Toen zij hij tegen ons, Mzungu's, dat we snel voorin moesten gaan zitten en zeggen dat we van 'the airport' kwamen. De chauffeur werd klappen bespaard en we konden al snel doorrijden.
De chauffeur had natuurlijk tijd verloren en scheurde als een malloot over de weg. Toen hij een stuk wilde afsnijden en van de weg af reed, kwam hij terecht op een zandweggetje met allemaal stenen.... opeens.... BOEM! Helaas, klapband... Gelukkig kwam er al snel een andere matatu voorbij en zijn we alsnog veilig thuis aangekomen.
In het weekend zijn we vrij en kunnen we genieten van Kenia.
Zaterdag zijn we naar Nyali beach geweest. Dit is echt het toeristische gedeelte van Mombasa. We hebben de laatste week nog nooit zoveel mzungu's gezien! Tijdens de rit hierheen is het contrast tussen dit gedeelte en town wel erg groot. Het toeristische gedeelte bestaat voornamelijk uit luxe resorts en mooie witte stranden. Wij zijn zelf ook een dagje naar zo'n resort geweest, Voor 1000 Keniaanse shilling (10 euro) kun je daar de hele dag aan het strand of zwembad liggen.
Vandaag (zondag) zijn we met Meshack meegeweest naar de kerk en hebben we meegedanst in de disco voor Jezus.... Erg leuk om een keer mee te maken!

We zijn er ondertussen ook achter dat niet alleen het neefje (Ray) hier woont, maar ook nog de nanny/schoonmaakster hier in de keuken slaapt (dat zijn dus 6 mensen in plaats van 4 in het huis).
Waar we ook nog achter zijn gekomen is dat we de afgelopen week slecht weer hebben gehad (we dachten al dat het wel mee viel met de echte hitte), maar sinds gister maken we de normale temperaturen mee ... dat is dus echt wel hitte!

Tot de volgende blog...

Kwa heri!

PS we hebben nieuwe foto's toegevoegd!