Karibu!!
Van de drukke stad Mombasa dus nu in het rustige Msambweni...
En van APDK nu naar Blessed Camp....

Blessed Camp
Blessed Camp is een dorpsgemeenschap waar ongeveer 80 volwassenen en 100 kinderen wonen. Deze mensen zijn verstoten door de maatschappij onder het stigma van de ziekte lepra.
De mensen die lepra hadden, gingen naar een hospitaal voor behandeling, zodat ze andere mensen niet konden besmetten.
Nadat de mensen met lepra hersteld waren, wilden ze terug naar hun huis en familie. Maar helaas gaf hun familie aan dat hun terugkomst niet gewenst was. Mensen met lepra werden en worden gezien als slecht en niet menswaardig.
De mensen gingen terug naar het hospitaal en kregen naast het hospitaal een stuk grond toegewezen waar ze mochten gaan wonen. De bevolking gaf deze plaats de naam Tumbe (een plaats van tegenslag, van verworpen mensen).
Peter Ochiel (lokale coördinator van Doingoood en onze eerste gastpapa) ontdekte deze gemeenschap in 2004 en besloot hen te helpen.
Een van zijn eerste veranderingen was de naam... Tumbe maakte plaats voor BLESSED CAMP!!Doingoood werkt eraan om de inwoners van Blessed Camp te helpen zelfredzaam te worden.
Daarnaast verzorgt Doingoood een voedselprogramma dat op dagelijkse basis voorziet in een maaltijd aan de mensen die dit het hardste nodig hebben. De wonden die de lepra slachtoffers hebben worden verzorgd en er is een schooltje gebouwd voor de kinderen.

Zeer warm welkom
De eerste dag dat we in Blessed Camp aankwamen werden we direct omringt door 84 kinderen die ons allemaal vastpakten en een handje wilden geven! In APDK riepen de kinderen de hele dag 'Mzungu, Mzungu'. Hier vragen ze steeds je naam en ondertussen horen we nu de hele dag
'Joyce, Joyce, Lenata, Lenata'. (Renate is onuitspreekbaar voor een Keniaan).
Ook in ons gastgezin voelen we ons erg welkom. Phoebe en Leonard zijn hele leuke en lieve gastouders. Ze zorgen heel goed voor ons en Phoebe kan erg goed koken.
Aan het huis waar we nu wonen zijn we al aardig gewend. We wonen in een zogenaamd 'Swahili-huis'. Voorin het huis (overdekt) zijn 4 kamers (twee gastenkamers, de woonkamer en de keuken - tevens slaapkamer van Phoebe en Leonard. Dan kom je op een binnenplaatsje (buiten) met waslijnen en 4 andere woningen (deze mensen hebben slechts 1 kamer). Achterin buiten is het toilet en de douche en de gootsteen. (zie foto's in fotoserie Ons dorp).

Een dag op Blessed Camp
Om half 8 begint de school voor de kinderen. Tot half 9 gaan ze eerst tellen van 1 tot 100. Eén kind zegt het voor en de andere kinderen moeten het nazeggen. Dus in dat uur tellen ze wel minstens 6 keer met zijn allen tot 100. En dat elke ochtend!
Na het tellen start Leonard met het zingen van wat liedjes, samen met de kinderen. Klas 3 gaat daarna naar hun eigen lokaal en de rest blijft in het andere lokaal.
Om de beurt krijgen de klassen les, terwijl de andere klas voor zichzelf werkt en opdrachten maakt.
Vanaf ongeveer 10 uur hebben de kinderen een uur pauze en mogen ze buiten spelen.
De kinderen spelen buiten met een stuk touw, steentjes, plastic of andere dingen die ze vinden.
Ook vermaken ze zich met het verwijderen van jiggers (zandvlooien) uit elkaars voeten met een veiligheidsspeld. Van 11 tot 12 hebben de kinderen weer les en daarna is het lunchpauze.
De kinderen (en de andere mensen) krijgen lunch van Blessed Camp. Ook wij eten mee met de lunch. Deze lunch bestaat uit rijst met erwten, ugali met witte kool of mais met bonen (dit heet 'getsiederrie', o nee, 'kederrie').
Van half 2 tot half 3 hebben de kinderen nog les en daarna gaan ze de dag afsluiten met een gebed en moeten ze naar huis.

Op maandag en donderdag is het 'medical day'. Een paar maanden geleden werd dit gedaan onder een boom in het zand, maar sinds kort staat er een gebouw waar ze medische zorg kunnen geven.
Op donderdag komt er een verpleegkundige uit Msambweni Hospital en kunnen de mensen uit Blessed Camp en ook uit de omgeving langskomen met hun klachten. De verpleegkundige meet hun bloeddruk en temperatuur en schrijft (zo nodig) medicijnen voor. Een groot verschil met Nederland, waar verpleegkundige geen medicijnen voorschrijven, maar de arts dit doet. Er is op donderdag ook een leerling-verpleegkundige aanwezig, die (lepra)wonden verzorgd en jiggers (zandvlooien) uit de voeten verwijderd.
Op maandag worden er alleen jiggers verwijderd en wonden verzorgd door de leerling-verpleegkundige en mogen alleen de mensen uit Blessed Camp komen.
Jiggers zijn zandvlooien die zich bij voorkeur onder de teennagels, onder de nagelriem of op de hielen van de voet ingraven en daar eitjes leggen. De jiggers jeuken en kunnen ook pijnlijk zijn.
Jiggers kunnen voorkomen worden door dichte schoenen en sokken te dragen.
Helaas lopen veel volwassenen en kinderen hier op blote voeten of slippers. Ook zijn niet alle vloeren in de huizen van beton, waardoor de jiggers ook in de huizen van de mensen leven.
De jiggers worden met een mesje uit de voet verwijderd. Er blijft dan een flink gat achter in de voet waar Betadinezalf op gedaan wordt....Helaas lopen de mensen daarna gewoon weer op hun blote voeten weg.....

De kliniek
De eerste week hebben we Blessed Camp een beetje over ons heen laten komen. We hebben gekeken wat er gebeurd en hoe. Aan het eind van de week hebben we een gesprek gehad over onze rol op Blessed Camp. We hebben besloten te gaan helpen in en rondom de kliniek.
De kliniek, waar de medische zorg gegeven wordt, is eigenlijk niet veel meer dan een gebouw. Het is er één grote rommel, het is vies, er is geen prullenbak te bekennen en er is niet eens een plek om je handen te wassen. Toen we dit bespraken werd ons al snel duidelijk dat de heren die de leiding hebben ook niet wisten waar te beginnen en geen medische kennis hebben om dit goed op te pakken.
In de tweede week zijn we daarom vooral op gaan ruimen en dingen uit gaan zoeken. We vonden veel antibiotica, antiwormmiddelen, anti-malariamiddelen, gaasjes, verbandjes en ladingen (verband)scharen en kochers. Ondertussen hebben we de rommel redelijk aan kant en zijn we bezig met de indeling van de kamers, hebben we prullenbakken gekocht, zijn we begonnen te kijken naar (verbetering van) de administratie en registratie van de patiënten en hopen we een start te kunnen maken om dit gebouw tot een echte kliniek te maken...

Beach
Het voordeel aan ons leven in Msambweni, is dat we lekker dicht bij het strand zitten.
Aan het strand zit een klein bungalowparkje met een zwembad, wat gerund wordt door een Duits echtpaar. Vrijwilligers van Doingoood mogen hier gratis zwemmen. Dus vaak nemen na een dag op het project, een duik in het zwembad.
Diani beach is ongeveer een drie kwartier reizen met de matatu en is een tropisch paradijs! Parelwitte stranden en een helderblauwe zee...
Geef ons eens ongelijk dat we daar vorig weekend met 5 vrijwilligers een huisje hebben gehuurd aan het strand en daar lekker twee nachten hebben geslapen...
Het was een zeer gezellig weekend. We hebben lekker op het strand gelegen, gezwommen en cocktails gedronken. Helaas zijn we wel twee keer bestolen dit weekend.
´s Middags lagen we lekker op het strand. We besloten om even een drankje te doen bij een strandtentje iets verderop. Onze handdoeken lieten we op het strand liggen... er was toch verder niemand. Toen we na het drankje terugkwamen, waren dus mooi onze handdoeken gestolen! Shit! Eigenlijk ook wel dom van ons dat we dit gewoon hebben laten liggen.... we hadden het kunnen weten! Maarja, dat is makkelijk praten achteraf...
De volgende ochtend gingen we lekker buiten ontbijten. Alles stond buiten en we waren net aanstalten aan het maken om aan tafel te gaan... staat er ineens een hele grote aap op de stoep! Dus wij roepen en klappen naar die aap, zodat hij weg zou gaan. Nou, mooi niet. De aap was een brutale aap! Hij sprong op de tafel keek eens rond en besloot dat hij het brood maar mee ging nemen voor zijn eigen ontbijtje... Daar ging ons brood.
Omdat het nieuws dat er eten te verkrijgen was bij huisje 5 snel rondging in het apendorp, stonden er al snel heel veel apen in de tuin... Snel maar alles gepakt en toch maar binnen gaan ontbijten.

Masai
Toen we met zijn allen lagen te zonnen op Diani Beach, kwamen er opeens twee Masai-mannen aangelopen die ons kettingen wilden verkopen. Ze deden Renate een grote kralen ding om, met een koeienstaart eraan. Dit was de ketting die de vrouwen dragen als ze gingen trouwen.
De man vertelde 'tussendoor' nog even dat een Masai-man wel 5 vrouwen mag hebben... tsja, wat moet je daar nou van denken.
De Masai-mannen vertelden ons over hun dorp hier verderop, waar ze dansen en een paar hutjes hebben om aan de mensen te laten zien... We wilden best eens zo'n Masai-dorpje zien, dus we spraken we met de mannen af. Eenmaal aangekomen in het dorpje deden de Masai verschillende ‘dansen' waarin wij mee moesten doen. Hand-in-hand stonden wij met de Masai terwijl we dansten maakten zij hele rare geluiden (zie filmpje), deden ze een gebed voor ons en uiteraard de beroemde Masai sprong.
Hierna mochten we nog een kijkje nemen in een Masai-huisje (Manyatta). Dit is een hutje gemaakt van koeienstront en takken. Er staan 2 bedden; 1 voor de vrouw en de kinderen, 1 voor de man. Als de man en de vrouw 'intiem' willen zijn, gaan de kinderen in de hut van één van de andere vrouwen van de man slapen, als respect voor hun ouders...

Zo, wij gaan weer even een duik nemen in het zwembad, want het wordt hier steeds warmer!
Hoe is het weer in Nederland trouwens?? ;-)

Kwa heri!